Sindroma e djegies së gojës. Një patologji pa shenja të dukshme

Profesor Andrea Sardella shpjegon se si shfaqet, si diagnostikohet dhe çfarë e karakterizon këtë pamje të veçantë klinike

Nga Arianna Bianchi

"Sindroma e djegies së gojës (e njohur edhe si BMS - Burning Mouth Syndrome) është një çrregullim që përfshin mukozën e gojës, e cila, duke u diferencuar nga të gjitha sëmundjet e tjera të mukozës, nuk shfaqet me shenja klinike por me simptoma".

Kështu e nis bisedën Andrea Sardella, profesor i Universitetit të Milanos. "Djegia, është simptoma kryesore, por ndonjëherë mund të shoqërohet edhe me simptoma të tjera, si ndjesi shpimi gjilpërash apo mpirje të indeve", shpjegon profesori.

Është thelbësore të krijohet një histori mjekësore e kujdesshme dhe skrupuloze, sepse është baza që drejton procesin e diagnostikimit. Djegia tipike e sindromës ne pjesën më të madhe të rasteve është e pranishme çdo ditë, por paraqet një tendencë të veçantë, pasi ajo ka tendenca përkeqësimi dhe për rrjedhojë bëhet më pak e durueshme gjatë orëve të mbrëmjes, gjatë të cilave pacientët me BMS raportojnë një përkeqësim të theksuar. Kurse gjatë vakteve kryesore, është vënë re një përmirësim të simptomave. Kjo mund të lidhet me një "shpërqëndrim" të sistemit neurologjik të përfshirë në përtypje dhe në prodhimin e pështymës", thotë profesori.

"Diagnostikimi i sindromës së djegies së gojës nuk është e thjeshtë, mungesa e shenjave klinike në fakt mund të çorientojë klinicistin dhe për rrjedhojë edhe dentistin".

Diagnoza e BMS-së është në thelb një diagnozë e cila bën përjashtim nga të tjerat, pasi gjatë vizitës është e pamundur të lidhen simptomat e raportuara nga pacienti me lezionet elementare të mukozës orale. Për të diagnostikuar BMS-në duhet përjashtuar edhe çdo patologji sistemike, për shembull diabeti i cili - siç shpjegon profesori - është një nga arsyet që mund të shkaktojë djegie në zgavrën e gojës.

Por cila mund të jetë etiopatogjeneza e kësaj sëmundjeje?

Janë kryer studime të shumta eksperimentale mbi BMS-në, madje mjaft komplekse dhe për këtë arsye ato nuk mund të aplikohen në praktikën rutinë klinike për qëllime diagnostikuese. BMS-ja konsiderohet aktualisht një neuropati, që është një dëm organik i vërtetë i sistemit nervor, i cili mund të gjurmohet në një defekt të receptorit periferik, një defekt në transmetimin përgjatë fibrave të vogla nervore në nivelin e mukozës së gojës ose një interpretim i gabuar i stimujve në një nivel qendror.

"Prandaj ne e dimë patogjenezën e sëmundjes, e cila është një neuropati, por jo etiologjinë, pra, shkakun që i shkakton këto dëme të supozuara".

Profesor Sardella sqaron se si mbështetja neurologjike mund t'i ndihmojë pacientët me këtë tablo klinike, pikërisht sepse aktualisht nuk ekziston një test diagnostikues që lejon dentistin të vendosë një diagnozë me siguri absolute. Megjithatë, shpesh është i nevojshëm një ekzaminim neurologjik më i thelluar, për të vlerësuar gjithashtu çdo ndryshim të mëtejshëm, si ndjeshmëria ndaj nxehtësisë dhe të ftohtit, e cila shpesh është jonormale në pacientët me BMS (të ashtuquajturat teste ndijore sasiore).

Mjeku klinik që duhet të ndjekë një pacient me BMS zakonisht përballet me dy aspekte: simptomat dhe përfshirjen emocionale që shfaqin subjektet me sindromën e djegies së gojës.

Përfshirja emocionale, e cila rezulton me pamje ankthi, madje edhe depresioni, mund të jetë shkaku i BMS-së dhe pasojë e saj, pikërisht sepse pacientët përballen me një diagnozë "të pasigurt" dhe në këtë mënyrë lind nevoja për të kryer ekzaminime dhe vizita të shumta përpara se pacientët të njihen me patologjinë e tyre.

Përsa i përket trajtimit, profesor Sardella shpjegon se BMS-ja duhet trajtuar si të gjitha çrregullimet neuropatike. Prandaj, mund të përdoren barna antikonvulsante, antidepresivë me dozë të ulët (që synojnë të pengojnë origjinën e dhimbjes në nivel periferik), derivatet e acidit gama aminobutirik (si pregabalin ose gabapentin, të cilët reduktojnë perceptimin e dhimbjes në nivel qendror).

"Megjithatë, trajtimet duhet të individualizohen sepse disa pacientë mund të reagojnë më mirë ndaj një trajtimi sesa disa te tjerë", shton ai.

"Duhet të mbahet mend gjithashtu se 'lloji i pacientit' (gjinia femërore në moshën e mesme të avancuar) mund të marrë barna të tjera për patologjitë shoqëruese. Prandaj është i nevojshëm një vlerësim i kujdesshëm i efekteve të padëshiruara ose i papajtueshmërisë ndërmjet trajtimeve. Në çdo rast, trajtimet duken të paefektshme dhe vlerësohet se trajtimi medikamentoz mund të sjellë një përmirësim të simptomave në 30-35% të rasteve", përfundon profesori.