Një buzëqeshje për t'u fshehur

Buzëqeshja mund të ketë shumë forma të ndryshme: e hapur apo e mbyllur, "horizontale" apo "vertikale dhe pas çdo manifestimi mund të gjendet një gjendje shpirtërore.
Por ndonjëherë, pas disa mënyrave për të qeshur fshihet një patologji: është rasti i sëmundjes periodontale që siç kanë shpjeguar kohët e fundit disa kërkues amerikanë detyron personat që të buzëqeshin në mënyrë jo natyrale sipas ashpërsisë së sëmundjes, duke përfunduar me kushtëzimin e marrëdhënieve sociale dhe cilësisë së jetës së tyre. Me fjalë të tjera buzëqeshjet e mëdha kur indet orale janë shumë të dëmtuara, bëhen më të mbyllura, më vertikale dhe gjithmonë e më shpesh të mbuluara nga dora edhe kur asnjë nuk po shikon.

"Është e provuar se kur buzëqeshim në mënyrë të hapur dërgojmë një sinjal që tregon besim në vetvete dhe hapje drejt të jashtmes dhe që për të njëjtat arsye buzëqeshja jonë influencon mënyrën në të cilën personat e tjerë na perceptojnë" afirmon Marita Inglehart, kërkuese pranë Departamentit të periodontologjisë dhe mjekësisë orale të University of Michigan në Ann Arbor, Shtetet e Bashkuara.
"Për të kuptuar se sa sëmundja periodontale gjeneron pasiguri dhe se sa mund të modifikojë buzëqeshjen e atij që është prekur, i kemi kërkuar 21 pacientëve në kurë për shkak të kësaj patologjie që të shikojnë të vetëm një video regjistrim të një show televiziv veçanërisht argëtues ndërsa një kamera filmonte veprimet e tyre; në këtë mënyrë kanë mundur të relaksohen dhe të tregojnë në mungesë të personave të tjerë se cila është mënyra e tyre për të qeshur"

.
Në këtë rast ndoshta do të ishte më korrekte të thoshim "cila është bërë" mënyra e tyre e të qeshurit pasi studimi ka provuar se sëmundja periodontale ka ndryshuar në mënyrë shumë të ngjashme buzëqeshjen e këtyre individëve. "Sa më i madh të ishte numri i dhëmbëve me xhepa periodontalë me një thellësi sondimi midis 4 dhe 6 mm, aq më pak individë hapnin gojën kur qeshnin, sa më shumë dhëmbë të lëvizshëm të kishin pacientët, aq më pak dhëmbë shfaqnin duke qeshur dhe më shumë tentonin të çonin dorën para gojës kur xhirimi nxiste të qeshurat e tyre; në fund, ishin të dukshme më shumë zona me recesion gingival, buzëqeshja kishte më shumë tendencën që të ishte 'vertikale' duke lënë që të shihej një numër më i vogël dhëmbësh" përshkruan kërkuesja.
"Këto të dhëna janë akoma më treguese nga momenti që asnjë nuk ishte në dhomë ndërsa individët shikonin spektaklin: kjo do të thotë se kufizimi i buzëqeshjes është bërë kaq 'natyral' për këto pacientë sa dhe kur janë të relaksuar dhe të shpërqendruar, ata vendosin në zbatim mekanizma tashmë automatikë me të cilët fshehin dhëmbët e tyre".

Autorët nënvizojnë se pavarësisht se sëmundja periodontale është në forma dhe më të lehta, e hasur në rreth 50% të popullsisë së Shteteve të Bashkuara, vetëm tre studime deri më tani kishin analizuar impaktin e kësaj patologjie në cilësinë e jetës së atij që është prekur. "Vetëm tre studime të publikuara nga Journal of Clinical Periodontology, nga Community Dentistry and Oral Epidemiology dhe nga Journal of Periodontal Research, kanë trajtuar më specifikisht këtë lidhje duke arritur në konluzionin se sëmundja periodontale "depërton" vërtetë në sferën sociale dhe në atë individuale duke ndryshuar kapacitetin e individit".

Burimi: Odontoiatria33

Përktheu: Erjola Taga