Pak vizita të para, një problem i rremë. Treguesi i vërtetë mbi ecurinë ekonomike të klinikës është përqindja e pranimeve

Të shkakton shqetësim të shohësh axhendën mujore të takimeve dhe të shohësh që numri i vizitave që janë bërë për herë të parë në klinikë është më i vogël nga ai që pritej. Të vendosësh të investosh për fushata të shtrenjta të marketing - ut për të kërkuar të "ringjallësh" klinikën, jo gjithmonë është rruga e duhur.

Këtë gjë e ka mbështetur konsulenti i menaxhimit Curtis Marshall në një website të njohur amerikan për sektorin dentar.
Më mirë të kërkosh të kuptosh problemin duke marrë në ekzaminim 3 tregues ekonomikë me bazë mujore:
1) Vizita diagnostikuese: është numri i vizitave që kryhen te pacientët e rinj ose tek ata që janë futur në bazën tuaj të të dhënave për shembull te pacientët që vijnë në vizita për higjienën e gojës.
2) Përqindja e diagnozave: numri i vizitave diagnostikuese në pjesëtim me numrin e planeve të propozuara të trajtimit.
3) Përqindja e pranimeve: numri i pacientëve që pranojnë planet e propozuara të trajtimeve.

Shpesh, na shpjegon Marshall, dentisti nuk e merr në konsideratë rëndësinë e pacientëve që çdo ditë ka në klinikë për vizita të higjienës orale dhe që do të rritin numrin e "vizitave diagnostikuese" mbi treguesin e higjenistit që zbulon situata kritike ose edhe nga kërkesa e vetë pacientit që përfiton nga kontrolli për të sinjalizuar problematika të lindura më parë.
Sipas epidemiologjisë së patologjive orale, shpjegon Marshall, 50% e vizitave diagnostikuese duhet të prodhojnë një plan trajtimi (përqindje diagnoze).

Nëse jemi poshtë kësaj vlere, nëse vetëm 30/40% e vizitave diagnostikuese vijojnë me një plan trajtimi, përgjegjësia është e dentistit që duhet t'i kushtojë vëmendje dy aspekteve:
A. Të ketë mjetet e duhura diagnostikuese (sondë, sondë parodontale, rx dixhitale, videokamerë, zbulues të kariesit etj.) dhe të informohet mbi temën me kurse të posaçme.
B. Të braktiset qëndrimi "i njeriut të mirë" përballë pacientit. Nëse e ndërpresim një situatë klinike që ka nevojë për një thellim diagnostikues, por heqim dorë nga kjo sepse në mënyrë të pavetëdijshme e marrim parasysh që pacienti nuk ka kohë ose nuk ka burimet e duhura për atë plan trajtimi, nuk punojmë në interes të pacientit.

Mjeku duhet të bëjë diagnozën duke projektuar planin e trajtimit; koha dhe paratë janë kompetencë e sekretares, që është e specializuar për të menaxhuar këto situata. Përqindja e pranimit është motori i vërtetë ekonomik i klinikës por e gjen themelin e saj në parametrat e mësipërm.

Nën kujdesin e: Davis Cussotto, stomatolog

Përktheu: Valbona Spahia