Dentistët në moshë më të madhe kanë më shumë vullnet dhe dëshirë për të vijuar të punojnë!

E ardhmja e profesionit tonë është padyshim një argument shumë i rëndësishëm që duhet të trajtohet në mënyrë të kujdesshme.
Prej rreth 12 vitesh, qëkur ka rezultuar e qartë ajo që po ndodhte, kam punuar për të kuptuar më shumë këto aspekte nëpërmjet kërkimeve që përfshinin mijëra kolegë dhe pacientë, të integruara me të dhëna kombëtare dhe ndërkombëtare, përveç eksperiencave personale të drejtpërdrejta dhe jo të drejtpërdrejta. Një think-tank personal që lejon realizimin e parashikimeve që arrijnë një shkallë të mirë parashikueshmërie, nëse marrim në konsideratë një realitet, që siç thotë Nicholas Taleb është "mediokristian" pra pa ngjarje të jashtëzakonshme.

Dentistë aktivë apo dentistë në pritje të pensionit
Shumë nga ne e dinë ose kanë dëgjuar që të flitet për atë që mund të ndodhë në një të ardhme jo shumë të largët, mbase në 5 vitet e ardhshme. Dentistët e moshës 63 vjeçare janë grupmosha që përfaqësohet më shumë dhe kjo mund të çojë në një kalim të rëndësishëm brezash. Si pasojë transferimi i të mirave materiale dhe aktivitetit do të jetë i shumëfishtë dhe i papritur. Kurrë në historinë e njerëzimit nuk ka pasur një brez kaq të pjekur dhe të shumtë në numër. Kjo do të sjellë ndryshime në të gjitha realitetet profesionale jo vetëm në atë të stomatologjisë.

Për profesionin tonë një tranzicion i tillë do të vijë me mënyra të ndryshme nga ato me të cilat kemi pasur të bëjmë në të shkuarën apo ato që lidhen me profesionet e tjera shëndetësore.

Në fakt, para së gjithash duhet të kuptojmë paradigmën. Dentisti shpesh nuk është ashtu siç paraqitet nga kërkimet e tregut apo nga artikujt e shkruar nga ekonomistët e kompanive. Ka diçka më shumë, diçka që shpesh nuk vlerësohet nga personat që analizojnë profesionin tonë në mënyrë sipërfaqësore. Para së gjithash dentistët nuk duket se kanë dëshirë të tërhiqen nga profesioni. Dëshirojnë që si të gjithë të dalin në pension (dhe dalin kur vjen mosha e duhur) por shpesh vazhdojnë të punojnë, në disa raste me rezultate të jashtëzakonshme, siç është rasti i profesor Carlo Guastamacchia, i diplomuar në vitin 1957, të cilin shpesh shkoj e vizitoj në klinikën e tij.

Kjo mund të duket e çuditshme për personat që punojnë me klinika ndërkombëtare dhe janë mësuar që të flasin në terma ekonomikë, por puna e dentistit (edhe pse na e bëjnë gjithnjë e më të rëndë) është një punë që lejon që të ndihmojmë personat dhe mbi të gjitha të ndjehemi të vlerësuar. Prandaj ndoshta në një kërkim të fundit në mbi rreth 1000 kolegë përqindja e atyre që janë në prag të pensionit dhe që mendonin të tërhiqeshin ishte vetëm 80%. Një e dhënë impresionuese sidomos nëse marrim në konsideratë që përqindja që arrihet te të rinjtë (35-44 vjeç) ishte 37%.

Si ka mundësi që kolegët më të rinj duan të tërhiqen më shpejt dhe ata më në moshë jo?
Pa dyshim që ekzistojnë arsye ekonomike, megjithatë nga eksperienca (tashmë kam më shumë se 9000 kolegë me të cilët jam në kontakt) kam vënë re se nuk është kjo arsyeja kryesore. Pjesa më e madhe e kolegëve preferon që të vazhdojë të punojë (ndoshta duke e reduktuar orarin) sepse dashurojnë profesionin, dëshirojnë të qëndrojnë aktivë, të bëjnë të tjerët të ndjehen mirë dhe mbi të gjitha të ndjehen të vlerësuar për atë që bëjnë. Më mirë të qëndrosh dentisti kryesor i klinikës tënde sesa të shndërrohesh në një pensionist anonim në kërkim të një arsyeje për të jetuar... Kërkimet e tregut shpesh nuk e vlerësojnë këtë aspekt edhe sepse nuk janë munduar që të kuptojnë profesionin, por thjesht të vlerësojnë nëse mund të jetë një biznes që blihet. Në fakt kompanitë që realizojnë këto sondazhe shpesh ngarkohen nga Fondet e investimit që ndoshta kanë një vizion ndryshe për realitetin tonë. Në një artikull të shkruar nga dr. Violati është parashtruar që dentistët vuajnë në termat e zënies së poltronit (mendoj se i referohet sallave të kirurgjisë). Ne e njohim situatën tonë. Megjithatë në vitet e fundit rreth 81,4% e kolegëve kishin një rritje të faturimeve ose kishin faturime stabël. Ndoshta sallat janë bosh, por kolegët e dinë mirë sesi të organizohen. Jo gjithmonë mbushja e sallave rezulton zgjedhja e duhur.
Klinika monoprofesionale në fakt është shumë më fleksibël dhe përshtatet me variablat e tregut. Në disa raste klinikat e vogla me margjinalitet të lartë arrijnë një rezultat më të lartë sesa taksat në krahasim me strukturat e mëdha me 90% kosto menaxheriale.

Sigurisht që ka edhe klinika që vuajnë një mungesë stafi, por kjo situatë, nëse nuk lidhet me gabime të mëdha të profesionistit, mund të kompensohet nga reduktimi i dentistëve që citohen në këtë artikull. Ky është një fenomen që parashikohet lehtësisht për ata që kanë dëshirë që të analizojnë realitetin e tyre territorial. Tashmë në zonën time që formohet nga disa vende fqinje, kemi shkuar nga 6 dentistë në 2... siç parashikohet më lart.
Duke marrë në konsideratë që numri i pacientëve vështirë se zvogëlohet, sepse mosha mesatare ka tendencë që të rritet, reduktimi i numrit të profesionistëve mund të çojë në një Golden Age të re. Do ketë më shumë pacientë të moshuar, me nevoja të ndryshme, por që duhet të zgjedhin ndërmjet një numri më të vogël dentistësh... Një situatë gjithnjë e favorshme që nuk ndërhyn në fuqinë ekonomiko-politike me krijimin e shifrave të rreme, që mund të shkaktojë inflacion në treg dhe të avantazhojë strukturat e mëdha (ky duhet të jetë një aspekt që duhet shikuar...). Në fakt edhe strukturat e kapitalit do të kenë vështirësi në gjetjen e profesionistëve, ose do marrin profesionistë nga vendet e tjera.
Pra duhet të rimendojmë për mënyrën në të cilën e shohim profesionin tonë. Nuk duhet të na trembin Fondet apo përqendrimet në treg, por të kuptojmë sesi të vijojmë me kërkesat e tjera të pacientëve të ardhshëm.

Profesioni po jep shpirt... në fakt jo
Në vitet e kaluara profesioni ynë dukej sikur po jepte shpirt. Ishin të shumtë artikujt që shkruanin në lidhje me këtë fenomen. Gjithçka që ishte parashikuar nga kompanitë, ekspertët universitarë apo gazetarët nuk ka ndodhur, përkundrazi. Tashmë gjendja ka ndryshuar. Nëpër artikuj lexohet që dentisti është në vështirësi por duhet të vërë në vend klinikën për të rritur numrin e pacientëve, në mënyrë që ta kalojë më pas këtë "portofol" te Fondet e investimit. Duhet të investojmë që të rritim vlerën e klinikës, një vlerë që jo gjithmonë shihet me dëshirë për t'u paguar nga investitorët. Edhe pse në fund ajo që duan të blejnë nuk është një strukturë, por besimi i pacientëve tanë, të cilin e kemi fituar me mund për vite me radhë. Sigurisht që është e ligjshme të shpallësh falimentin dhe ta shesësh klinikën, por jo gjithmonë marrëveshje të tilla sjellin një avantazh për dentistin. Është e rëndësishme në këtë rast që të kemi konsulentë të mirë për të shmangur dëmtimet te ne dhe te pacientët tanë.

Raporti human
Sigurisht situata do të ndryshojë dhe në mënyrë shumë të shpejtë. Piku i madh demografik që ka ardhur si pasojë e "baby boomer" për fat të keq nuk është ndjekur nga gjenerata të tjera. Gjenerata X dhe ajo e millenials nuk kanë arritur që të ruajnë atë situatë që kishin krijuar të lindurit pas lufte. Tashmë vihet re: vështirësitë që hasim në kërkimin e bashkëpunëtorëve apo të personelit ndihmës janë një tregues i kësaj mospërputhjeje.

Ndryshimi do të ketë të bëjë me personat që kurojmë. Pacientët do të plaken dhe me rritjen e moshës do të kenë gjithmonë nevojë për marrëdhënien mjek-pacient që vetëm një dentist i vërtetë mund t'ia ofrojë. Do të ketë nevojë edhe për një zgjerim të aktivitetit kundrejt fushave mjekësore dhe ky do të jetë zhvillimi i vërtetë i profesionit tonë. Pra do të jetë e rëndësishme që të thellojmë këto aspekte dhe/ose të krijojmë raporte me figura të tjera profesionale që të ofrojmë një shërbim të plotë parandalimi.

Por në fund duhet menduar për diçka që nuk e gjejmë në kërkimet e tregut. Po flasim për një profesion dhe jo për një aktivitet dosido që duhet shitur. Fjala profesion vjen nga professare (të ushtrosh, të tregosh): mund të tregohen idetë, mund të tregohet besimi. Mund të duket e çuditshme, por edhe ne ashtu si priftërinjtë, ja dedikojmë jetën asaj që konsiderojmë si misionin tonë. Momenti më i bukur i eksperiencës sonë është padyshim maturimi. Në këtë fazë kur klinika është nën administrim dhe raporti me pacientët është konsoliduar mund të shijojmë vërtetë profesionin tonë, raportin human që kemi krijuar me personat që kemi kuruar. Ky është një aspekt që mund të vlerësohet vetëm në moshë adulte. Do të ishte një mëkat që të hiqnim dorë nga një ndër momentet më të bukur të profesionit tonë.

Sepse në fund të fundit nuk duam të jemi më të pasurit në varreza! Ka diçka më shumë në jetë dhe ruajtja e një klinike bazohet në raportet humane që mund të na ndihmojnë që ta zbulojmë.

Revolucioni i vërtetë
Ruajtja e një klinike të këtij lloji paraqet edhe një akt revolucionar. Në një epokë në të cilën konsulentët ekonomikë janë përkufizuar si "guru", të cilët janë udhëheqës shpirtërorë të të vetmit besim të mbetur të ekonomisë, ndoshta mbrojtja e raportit human është thjesht forma e revolucionit që na ka mbetur.
Në një botë ku gjithnjë e më shumë dëshirohet të qenit i pavarur (që nga qendrat tregtare deri te bota financiare) dhe shkëputja nga marrëdhëniet njerëzore apo ndërpersonale, ndoshta vazhdimi i punës në klinikën tonë monoprofesionale është diçka më shumë sesa mbrojtja e punës apo profesionit tonë. Është mbrojtja e një vizioni të botës me në qendër njeriun!

Një shkrim nga Dr. Tiziano Caprara

Përktheu: Valbona Spahia

Për të votuar duhet të vendosni kredencialet tuaja në Medikey

Interesant ( 38 votim / mesatar 3 )