Implikimet e përgjegjësisë në menaxhimin e vizitës në traumatologjinë orale

Nga Maria Sofia Rini, Mario Pepi, Marco Brady Bucci, Antonina Argo, Diego D'Urso

Diagnoza e saktë dhe trajtimet e hershme të traumave dentare paraqesin një emergjencë me qëllim lehtësimin e dhimbjes, lehtësimin e reduktimit të frakturave ose zhvendosjes apo limitimin e efekteve pasuese, duke përmirësuar prognozën.

Prognoza e lezioneve dentare shpesh varet nga ndërhyrja e hershme dhe e përshtatshme e urgjencës. Për fat të keq, shpesh të parët që ndërhyjnë janë mjekët e urgjencës ose pediatrët, të cilët nuk janë gjithmonë të përgatitur për të tilla ngjarje ose nuk janë impenjuar për zgjidhjen e problematikave në gjendje të rëndë. Traumatologjia orale nuk rezulton gjithmonë e menaxhuar menjëherë dhe në mënyrën e duhur.

Gjatë vizitës së parë është e nevojshme që të kristalizohet ngjarja dhe rezultatet e saj të menjëhershme, edhe nëpërmjet imazheve duke fotografuar individët dhe indet e dëmtuara. Gjithashtu është e nevojshme që të regjistrohen përveç të dhënave anagrafike të individit, modalitetet me të cilat është shkaktuar trauma, përveç ndërhyrjeve të mundshme të praktikuara në ngjarjet e mëparshme traumatike dhe gjendjen e përgjithshme të individit, duke përfshirë gjendjen e tij të vaksinimit.

Është e nevojshme edhe që të ekzaminohen plagët e mundshme kutane ose të indeve të buta apo lezionet te molarët ose premolarët që mund të kërkojnë hetime të mëtejshme dhe vlerësime klinike që synojnë përjashtimin e patogjenezës sugjeruese të abuzimeve ose keqtrajtimeve, ndërsa hematomat nënkutane mund të indikojnë fraktura të nofullave, si edhe anomali të okluzionit.

Njohja e procedurave të ndërhyrjes dhe vlerësimit klinik dhe një grumbullim i të dhënave të duhura ndihmojnë mjekun që të menaxhojë në mënyrën e duhur dhe të saktë të dhënat klinike dhe certifikuese për individin. Një menaxhim i papërshtatshëm i një trajtimi të tillë mund të sjellë gabime në vlerësimin klinik dhe mjeko-ligjor e mund të përjashtohen kompensimet apo riekuilibrimet, pa shpërfillur identifikimin e munguar të metodave të paligjshme që mund të favorizojnë dhunimet tek individët e dobët. Prandaj të dhënat e dokumentuara marrin rëndësi edhe në sjelljen e kryer nga profesionisti gjatë ndërhyrjes. Dëmshpërblimi apo mbrojtja e politikave të sigurimit shpjegohet në bazë të këtyre evidencave të dokumentuara në mënyrë të përshtatshme.
Për fat të keq evidenca ka treguar se jo gjithmonë stomatologët rezultojnë të zellshëm në lidhje me këtë.

Nga këtu del rëndësia që të identifikohen udhëzime dhe skemat e sjelljes, një gjuhë klinike dhe mjeko-ligjore e përshtatshme që ndihmon identifikimin e menjëhershëm të ngjarjes traumatike dhe efekteve pasuese të saj apo një menaxhim të saktë të saj, në mënyrë që të korrespondojë me përgjigjet siguruese dhe/ose gjykuese, përveç atyre klinike.
Në punimin "Risvolti di responsabilità nella gestione della visita in traumatologia orale" (Rini MS, Pepi M, Brady Bucci M, Argo A, D'Urso D. Dental Cadmos 2019;87/4:214-22), nëpërmjet analizës së tipologjive të ndryshme të traumës dhe të skemave të procedurave të trajtimit është kërkuar që të identifikohet një terminologji e zakonshme, që lejon identifikimin e situatave, ndërhyrjeve klinike, dokumentimeve dhe vlerësimeve të traumës. Mekanizmat lehtësues dallohen në traumat e drejtpërdrejta (vestibulo-orale, apeks-kurorë, kurorë-apeks) dhe jo të drejtpërdrejta (oro-vestibulare, kurorë-apeks). Në rastin e parë rezultati i lehtësuar shihet direkt në pjesën e traumatizuar.

Në supozimin e dytë trauma përcakton rezultatet negative në distancë nga pika e impaktit qoftë në nivel dentar qoftë kockor. Nevoja për të pasur parametra të përbashkët referimi ka çuar në përdorimin gjithnjë e më të shpeshtë të klasifikimit të traumave dentare të Adreasen në 2011. Kjo bazohet mbi klasifikimin e OBSH dhe aplikohet me parimet e International Classification of Diseases to Dentistry and Stomatology.

Përktheu: Valbona Spahia