|

Klasifikimi i trashësisë së membranës vlerësuar nga studimi i Cone Beam dhe rëndësia e tij në parashikueshmërinë e riskut të perforimit. Studim retrospektivë italian në 200 pacientë

M. Rapani,  C. Rapani ,  L. Ricci

Hyrje
Pneumatizimi i sinusit të nofullës si pasojë e humbjes së dhëmbëve, redukton lartësinë e disponueshme të kreshtës kockore, me pasojë vështirësitë për përftimin e një stabilizimi primar në rehabilitimin implantar.
Shumë teknika të përshkruara në literaturë lejojnë që të përballemi me një situatë të tillë: implante të shkurtër, implante zigomatike, pterigoide, teknika e ngritjes së madhe (qasje laterale), teknika e ngritjes së vogël (qasje në kreshtë).
Perforimi i membranës mund të jetë një komplikim i zakonshëm i ngritjes së madhe ose të vogël të sinusin të nofullës. Qëllimi i këtij studimi retrospektiv ishte ai i vlerësimit të një lidhjeje të mundshme midis ngritjes së madhe dhe ngritjes së vogël, me trashësinë e membranës dhe përqindjen e riskut të vetë perforimit. Autorët kanë analizuar 200 pacientë (103 meshkuj dhe 97 femra), që i ishin nënshtruar CBCT (TAC Cone Beam) për studimin e rastit, kur trajtohet për një ngritje të madhe dhe për një ngritje të vogël.
Boyne dhe James 4 përshkruajnë procedurën që në origjinë ishte e zhvilluar nga Tatoom.
Ndër vite janë aplikuar shumë ndryshime në teknikën origjinale duke përfshirë qasjen laterale të Boyne dhe James dhe një alternativë më invazive, që duke ngritur membranën e sinusit me angazhimin e njëkohshëm të materialit dhe pozicionimin e menjëhershëm të implanteve dentare.
Shumë klasifikime janë realizuar për të ndihmuar mjekun që të vendosë teknikën më të përshtatshme për secilin rast. Në përgjithësi ngritja e sinusit rekomandohet kur distanca nga dyshemeja te kufiri i kreshtës alveolare është më i vogël se 8-10 mm. Në vitin 1987 Misch rekomandoi një qasje sistemike që të bazohej në lartësinë e kreshtës kockore të mbetur. Kur kjo është më e vogël se 5 mm, këshillon qasjen laterale, në rast të kundërt atë nëpërmjet kreshtës me pozicionim implantar të njëkohshëm me ndërhyrjen ose duke e shtyrë atë 4-6 muaj nga ndërhyrja.
Një risk që lidhet me ngritjen e sinusit është ai i perforimit të membranës. Janë të ndryshme variablat që mund të influencojnë riskun e perforimeve të membranës si: prania e septumeve, kushtet anatomike, morfologjia e sinusit të nofullës dhe zgjedhjet e mjekut.
Është e rëndësishme që të mund të përcaktojmë riskun e perforimit të membranës në fazë preoperatore.
Qëllimi i studimit tonë retrospektiv ishte ai për të përshkruar një klasifikim të trashësisë së membranës së sinusit, duke analizuar me kujdes imazhet e TAC Cone Beam dhe të kuptojmë nëse ekzistonte një lidhje midis trashësisë së membranës (fig. 1), teknikës së zgjedhur për qasjen (laterale apo në kreshtë) dhe numrit të perforimeve që ishin verifikuar në fazë kirurgjikale.

Nga analizat e 200 CBCT janë klasifikuar 4 lloje membranash. Janë dokumentuar llojet e qasjeve për çdo ndërhyrje dhe janë regjistruar perforimet e mundshme të ndodhura në njësinë e ndërhyrjes kirurgjikale.

Materiale dhe metoda
Janë analizuar 200 CBCT me qëllimin për të kryer planifikimin kirurgjikal implantar, si për qasjen në kreshtë si në atë laterale. Të 200 CBCT janë studiuar dhe është regjistruar trashësia e membranës e vlerësuar në tre pika të ndryshme të kavitetit të sinusit.
Me përfundimin e secilës ndërhyrje është regjistruar perforimi i mundshëm i membranës.
Është i mundur kështu grupimi i trashësive të ndryshme të membranës në 4 lloje të ndryshme dhe më pas janë lidhur me prerjet e mundshme të regjistruara në përfundim të ndërhyrjeve.

Rezultate dhe konkluzione
Mbi bazën e rezultateve statistikore të përftuara tregohet se një trashësi e membranës së Schneider midis 0 dhe 2 mm paraqet një risk më të lartë për perforim pavarësisht llojit të qasjes kirurgjikale të përdorur.

Sinteza e punës origjinale nën kujdesin e Autorëve.

BIBLIOGRAFIA
1- Moses O, Nemcovsky CE, Langer Y, et al. Severely resorbed mandible treated with iliac crest autogenous bone graft and dental implants: 17-year follow-up. Int J Oral Maxillofac Implants 2007;22:1017-21.2.
2- Summers RB. The osteotome technique: Part 3—Less invasive methods of elevating the sinus floor. Compendium 1994;15:698-708.
3- Misch CE. Maxillary sinus augmentation for endosteal implants: orga- nized alternative treatment plans. Int J Oral Implantol 1987;4:49-58.4.
4- Boyne PJ, James RA. Grafting of the maxillary sinus floor with autoge-nous marrow and bone. J Oral Surg 1980;38:613-6.5.
5- Tatum Jr H. Maxillary and sinus implant reconstructions. Dent Clin NorthAm 1986;30:207-29.6.
6- Beretta M, Cicciù 5- M, Bramanti E, et al. Schneider membrane elevationin presence of sinus septa: anatomic features and surgical management.Int J Dent 2012;2012:261905.

Për të votuar duhet të vendosni kredencialet tuaja në Medikey

Interesant ( 116 votim / mesatar 3 )