Grafti i indit lidhor: A është tuberoziteti i nofullës zgjedhja e parë ku duhet kryer kampionimi?

Nga Giulia Palandrani

Grafti i indit lidhor (Connective Tissue Graft) është konsideruar si materiali i zgjedhur për trajtimin e recesioneve gingivale apo mukozale rreth dhëmbëve dhe implanteve. Në ditët e sotme është përdorur kryesisht për të rikrijuar/shtuar gjerësinë e indit të keratinizuar (KT), që është indi më i rëndësishëm për implantet dentare për komfortin e pacientit dhe kontrollin e pllakës. Është treguar se CTG është në gjendje që të induktojë keratinizimin e epitelit të vendosur më poshtë, veçanërisht nëse përbëhet kryesisht nga lamina propria dhe fibrat e kolagjenit. Në të kundërt një CTG nga pjesa fundore e qiellzës duket se nuk ka të njëjtin potencial si CTG sipërfaqësore për të induktuar keratinizimin, që është shkaku i sasive të mëdha të indit dhjamor dhe glandular. Megjithatë, zgjedhja e teknikës së grumbullimit është diktuar zakonisht nga anatomia e pjesës (siç është, arteria e qiellzës, forma e harkut të qiellzës, trashësia e qiellzës), trashësia e graftit të kërkuar dhe preferenca e mjekut.

Por cili është vendi më i mirë për marrjen e graftit dhe cila është teknika ideale e grumbullimit që minimizon sëmundshmërinë e pacientit?
• Grafti i indit të butë rreth dhëmbëve natyralë: kur krahasohet një CTG palatale në teknikën bilaminare, grafti nga tuberoziteti maksilar (tCTG) ka treguar pothuajse të njëjtat rezultate të mbulimit të rrënjës dhe një fitim më të madh në trashësinë e indit. Për më tepër është e rëndësishme që të nënvizojmë që pjesa dhuruese e tuberozitetit mund të shërohet më shpejt sesa pjesa dhuruese palatale dhe kjo çon në mundësi më të ulët për sëmundje (bazuar në shkallët vizuale analoge dhe konsumimin e qetësuesve të dhimbjes).
• Grafti i indit të butë për implantin dentar: trajtimi i dehiscence të indeve të buta rreth implanteve shpesh ka rezultate më të ulëta sesa mbulimi i rrënjës te dhëmbët natyralë. Cilësia dhe përbërja e graftit mund të luajnë një rol thelbësor. Në të vërtetë, Roccuzzo et al. tregon se 96.3% dhe 89.6% në mbulimin mesatar të dehiscence të arritur me një CTG nga qiellza sipërfaqësore dhe tCTG respektivisht (të përbërë kryesisht nga lamina propria), në ndryshim nga studimet klinike që kanë përdorur një graft të indit lidhor subepitelial (SCTG) nga pjesa fundore e qiellzës (e pasur me indin dhjamor dhe glandular) që raporton një tendencë të tkurrjes së graftit me kalimin e kohës dhe një përqindje më të vogël të mbulimit mesatar të dehiscence.

Analiza histologjike dhe molekulare e tuberozitetit të graftit të indit të butë
Krahasuar me SCTG, tCTG paraqet një lamina propria më të dendur (72.79% për tCTG vs 51.08% për SCTG). Literatura raporton që sasi të mëdha të indit submukozal mund të rezultojnë në tkurrje më të madhe të graftit dhe përftim më të vogël të volumit, për këtë arsye është e mundur që të marrim në konsideratë tCTG si një alternativë praktike në një CTG të pjesës fundore të qiellzës. Sidoqoftë tCTG i përngjan një indi më fibrotik me një tendencë për një përgjigje hiperplastike dhe prandaj siç sugjerohet nga Dellavia et al., trashësia e tij duhet të kufizohet në < 3 mm.

Konkluzione
Tuberoziteti i nofullës është një pjesë e vlefshme dhuruese për grumbullimin e një grafti të indit të butë. Megjithatë, kjo procedurë mund të rezultojë me një përgjigje joestetike hiperplastike, prandaj kur qetësimi primar është ai estetik, grumbullimi i një CTG nga qiellza mund të ofrojë rezultate më të mira.

Për më shumë informacione:
Tavelli L, Barootchi S, Greenwell H, Wang H-L. Is a soft tissue graft harvested from the maxillary tuberosity the approach of choice in an isolated site? Journal of Periodontology 2019;90(8)821-5.

Përktheu: Valbona Spahia