Osteogenesis mandibulare me distraktorë: një rishikim sistematik mbi efektet dhe qëndrueshmërinë e indeve të forta dhe të buta

Gabriele Rossini

Distraksioni osteogjenik mandibular (MDO) është futur nga Rosenthal në 1927, i cili u nis nga përdorimi i një aparature të ankoruar në mënyrë skeletike që aktivizohej gradualisht për një muaj. Kjo teknikë është përshtatur sepse lejon arritjen e rezultateve të mira në trajtimin kirurgjik të hipoplazive mandibulare midis 15 dhe 50 mm. Pavarësisht përhapjes së gjerë dhe historisë së kësaj teknike, sot nuk janë të pranishme në literaturë të dhëna rreth rezultateve të arritura me këtë trajtim. Qëllimi i këtij rishikimi sistematik të literaturës është që të përcaktohen se cilat janë efektet në nivelin kockor dhe të indeve të buta të MDO në fund të trajtimit dhe në follow-up afatgjatë.

Protokolli i përdorur për këtë studim ka qenë i regjistruar në PROSPERO (International Prospective Register of Systematic Reviews).
Është hetuar literatura shkencore e disponueshme deri në Maj 2015 për të identifikuar të gjithë artikujt që kanë të bëjnë me MDO - në që respektojnë kriteret e përfshirjes:
• Studime mbi pacientë, me të paktën 10 pjesëmarrës.
• MDO e kryer me distraktorë intraoralë dhe mentoplastikë të mundshme.
• Mungesa e ndërhyrjeve të tjera me kirurgji maksilo-faciale.
• Vlerësimi i menjëhershëm dhe/ose afatgjatë i ndryshimeve skeletike dhe i indeve të buta.
Nxjerrja e të dhënave është bërë sipas qasjes PICO, duke përdorur një tabelë të të dhënave të personalizuara për këtë studim. Vlerësimi i cilësisë së artikujve të përfshirë në rishikim është kryer me një shkallë me 3 vlera, e ideuar nga Swedish Council on Technology Assessment in Health Care (SBU).

Janë seleksionuar 8 artikuj, niveli i cilësisë së të cilave varion nga i ulët në të moderuar. Prandaj përfundimet që rezultojnë nga kampioni do të kenë një nivel evidentimi të limituar. Dimensioni vertikal skeletik rritet në mënyrë të konsiderueshme ndërmjet 5 dhe 10 mm (p<0.05), ndërsa dimensioni sagital rritet midis 5 dhe 8 mm, mesatarisht 10% e gjatësisë mandibulare (p<0.05). Janë vëzhguar përmirësime edhe për përmasat e këndeve, në të dyja planet. Megjithatë, duhet shënuar një recidivë mesatare e konsiderueshme, mbi të gjitha në planin vertikal (2,5 mm). Një kënd gonial i rritur dhe një vlerë e lartë e raportit pre-trajtim të Jarabak lidhen në mënyrë të konsiderueshme me një rritje të recidivës.
Përsa i përket dimensionit vertikal të indeve të buta është e disponueshme një provë e limituar. Pozicioni i buzëve dhe i indeve pranë në planin sagital gjen një korrespondencë cefalometrike me 90% me analogë pikat skeletike. Lidhja midis pozicionimit dentar dhe indeve të buta është rreth 20%. Në fund, për një periudhë të gjatë kohore konfirmohet një zvogëlim i konsiderueshëm i overjet në krahasim me situatën pre-trajtim, duke pohuar efikasitetin e korrigjimit të marrë nëpërmjet MDO.

Sinteza nën kujdesin e: dr. Gabriele Rossini i Universitetit Dental School Torino, bashkautor i punimit të publikuar në numrin e tetorit të Oral & Maxillofaccial Surgery.

Përktheu: Valbona Spahia