A janë pajisjet e ankorimit të përkohshëm vërtetë efikase në trajtimin e kafshimeve të hapura skeletore?

Nga Davide Elsido

Kafshimi i hapur është konsideruar si një devijim në marrëdhënien vertikale të harkadave dentare maksilare dhe mandibulare, që karakterizohet nga një mungesë kontakti ndërmjet segmenteve antagoniste të dhëmbëve. Kafshimi i hapur zhvillohet për shkak të ndërveprimit të shumë faktorëve etiologjikë, qoftë të trashëguar qoftë mjedisorë.

Trajtimi i kafshimit të hapur skeletor është konsideruar një nga trajtimet më të komplikuara dhe stimuluese në specialitetin e ortodonticisë. Kontrolli i përmasës vertikale dhe të lartësisë së regjioneve dento-alveolare posteriore është konsideruar faktori më i rëndësishëm në trajtimin efikas të pacientëve me kafshim të hapur anterior skeletor dhe hiper-divergjencë.
Për korrigjimin e kafshimit të hapur anterior me një mandibulë të pjerrët dhe një lartësi të madhe molare, intruzioni i dhëmbëve posteriorë është përgjithësisht opsioni më i mirë. Megjithatë, shtyja brenda e dhëmbëve molarë është shumë e vështirë për t'u arrirë me mekanikën tradicionale.

Vitet e fundit, pajisjet e ankorimit të përkohshëm (TAD) janë përdorur për pacientët me kafshim të hapur skeletor që ofrojnë një shtytje molare absolute, që më parë ishte pothuajse e pamundur të arrihej me mekanikën ortodontike tradicionale të kombinuar me ankorimin intra ose ekstra-oral. Për më tepër, më përdorimin e TAD është bërë i mundur korrigjimi vertikal i regjionit dento-alveolar pa efekte anësore të pafavorshme.
Kreshta infra-zigomatike është përdorur me sukses për të ofruar ankorimin skeletor për futjen nga brenda të dhëmbëve posteriorë.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës
Në një studim klinik, të publikuar së fundmi në European Journal of Dentistry, janë vlerësuar efektet e pajisjeve të ankorimit të përkohshëm (TAD) në trajtimin e kafshimeve të hapura skeletore dhe janë krahasuar me rezultatet e kontrollove të patrajtara. Një total prej dyzet pacientësh me kafshime të hapura anteriore janë ndarë në dy grupe me nga njëzet persona secili. Mosha kronologjike mesatare për grupin e trajtimit (14 femra, 6 meshkuj) ishte 16,68 ± 2,80 vjeç në krahasim me 16,63 ± 2,83 vjeç për grupin e kontrollit (11 femra, 9 meshkuj).
Minipllakëzat e titanit të fiksuara në të dyja anët e zonës së kreshtës infra-zigomatike janë përdorur si TAD dhe forcat shtytëse janë aplikuar te dhëmbët posteriorë me spirale të buta në Ni-Ti. Në studim, aparatura dhe mekanika kanë shtyrë brenda me sukses molarët superiorë. Është arritur një shtytje me 3,59 mm e molarëve. Ky rezultat në shkallë të gjerë është arritur nga forcat shtytëse vestibulare. Pas shtytjes së molarëve, autorë të ndryshëm kanë sinjalizuar autorrotullimin e mandibulës. Ky rezultat është i vlefshëm edhe për këtë studim sepse shtytja e molarëve maksilarë ka shkaktuar një rrotullim të konsiderueshëm anterior të mandibulës.
Plani mandibular mbyllet me një mesatare prej 2,25°, duke përcaktuar 3 mm lëvizje për lart dhe përpara mjekrës. TAD kanë hapur një epokë të re në menaxhimin e deformimeve të rënda dentofaciale, për të cilat më parë i vetmi opsion ishte kirurgjia. Me shtytjen e duhur të molarëve maksilarë, mandibula rrotullohet automatikisht në mënyrë anteriore, duke provokuar një mbyllje të nofullave me kafshim të hapur.

Konkluzione
Kafshimet e hapura anteriore skeletike nga ato më të lehtat tek ato të moderuara mund të trajtohen me lehtësi me TAD pa kirurgji ortognatike. Me ankorimin e minipllakëzave është arritur një shtytje e molarëve deri në 4 mm. Me shtyrjen e molarëve, janë përcaktuar rrotullimet anteriore të mandibulës dhe një reduktim i konsiderueshëm i lartësisë së pjesës anteriore.

Për më shumë informacione:
Turkkahraman H, Sarioglu M. Are temporary anchorage devices truly effective in the treatment of skeletal open bites? Eur J Dent 2016 Oct-Dec;10(4):447-53.

Përktheu: Valbona Spahia