Trajtimi ortodontik me heqjen e një incizivi mandibular

Davide Elsido

Në raste specifike, heqja e një incizivi mandibular mund të lehtësojë shumë trajtimin ortodontik. Ekzistojnë dy indikacione primare:
1) Grumbullim në shkallë të rëndë në harkadën mandibulare dhe grumbullim minimal në harkadën maksilare.
2) Kafshim i kryqëzuar anterior në shkallë të lehtë por rreshtimi i dhëmbëve është i mirë te një pacient me tendencë skeletore të Klasës III.

Në njëfarë mënyre këto dy modele malokluzioni janë variante të të njëjtit problem, një mungesë e kompensimit dentar të marrëdhënies nofullë-malokluzion i Klasës III nga i lehtë në të moderuar. Në një problem më të rëndë skeletor të Klasës III që kërkon kirurgji ortognatike, ekstraktimi i një incizivi mandibular mund të jetë ende i preferuar për trajtimin e grumbullimit të dhëmbëve në harkadën mandibulare por jo në atë maksilare.

Përgjithësisht është pranuar që një okluzion dentar i kënaqshëm mund të arrihet me ekstraktimin e një incizivi mandibular në raste të zgjedhura. Pjesa më e madhe e ortodontëve e di që heqja e një incizivi mandibular në vend të 2 ose 4 premolarëve te pacientët që mund të trajtohen me të dyja mënyrat, thjeshton trajtimin ortodontik dhe priret të shkurtojë kohën e trajtimit.

Por përse përdoret rrallë? Shqetësimi estetik më urgjent është mundësia e një recesion gingival që çon në një trekëndësh të zi për shkak të humbjes së papilës interdentare ndërmjet dhëmbëve në pjesën e ekstraktimit. Kjo ndodh kur kocka e kreshtës nën dhëmb rimodelohet gjatë mbylljes së hapësirës dhe lartësia e kreshtës së kockës interdentare zvogëlohet.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës
Në numrin e tetorit 2019 të American Journal of Orthodontics and Dentofacial Orthopaedics është publikuar një artikull mbi teknikën e zhvilluar nga W. Proffit për të zgjidhur qoftë hapësirën boshe të dukshme qoftë problemet e trekëndëshit të zi, që sidoqoftë nuk njihet shumë: "përgatitja e pjesës së ekstraktimit". Kjo zvogëlon efektin në kockën e kreshtës dhe si pasojë numrin e përmasat e trekëndëshave të zinj.

Qëllimi i artikullit ishte që të përshkruhej kjo teknikë dhe të ofroheshin të dhëna qoftë për efikasitetin e saj qoftë për kohën e trajtimit. Përgatitja e pjesës së ekstraktimit kryhet me dy hapa: së pari, duke anuar në mënyrë ortodontike incizivin që duhet të hiqet nga ana linguale në një vend më të sigurt për ekstraktim dhe më pas të mbyllet pjesa më e madhe e hapësirës përpara se të hiqet. Ky veprim e zhvendos pjesën e re të ekstraktimit larg kockës delikate të kreshtës dhe zakonisht ruan lartësinë e kreshtës alveolare ku duhet të qëndrojë dhëmbi. Gjithashtu lejon menaxhimin e shqetësimit të pacientit për efektin estetik të heqjes së një dhëmbi anterior. Me këtë trajtim, dhëmbi spostohet me shpejtësi dhe hiqet pa e vënë re.
Zgjedhja e incizivit që duhet hequr ndonjëherë mund të jetë e vështirë. Duhet të hiqet një dhëmb me dekalcifikim të smaltit ose që është gërryer nga fërkimi. Por një faktor kryesor në parandalimin e trekëndëshave të zinj është zgjedhja për ekstraktimin e incizivit me lartësi maksimale rreth qafës cervikale.

Nëse lartësia e kockës së kreshtës është pak a shumë e njëjtë rreth të gjithë incizivëve, atëherë zakonisht është më e thjeshtë të seleksionohet një inciziv që është anuar nga ana linguale. Është e mundur që të jetë i njëjti dhëmb me kockën më të mirë përreth dhe në këtë rast kjo thjeshton zgjedhjen. Nëse grumbullimi është më keq nga njëra anë është e mundur që të zgjidhet një dhëmb nga ana ku grumbullimi është më i madh.

Zgjedhja e një incizivi që është anuar nga ana bukale dhe në pjesën anteriore të incizivëve të tjerë zakonisht nuk është zgjedhja e duhur. Këta dhëmbë shpesh kanë përkeqësuar lartësinë kockore dhe është e vështirë të spostohen nga ana linguale. Nëse një dhëmb i tillë është më i mirë që të hiqet për arsye të tjera, përgatitja e pjesës është ende e mundur duke kryer një terapi kanalare tek ai dhëmb. Në këtë mënyrë mund të lëmohet me anë të "stripping" me një frezë përpara se ta spostojmë në anën linguale.

Konkluzione
Rezultatet kanë treguar se te pacientët me moshë më të vogël se 20 vjeç ky trajtim ka eliminuar trekëndëshat e zinj post-trajtim dhe pothuajse ka eliminuar edhe humbjen e pjesshme të papilës interdentare. Ky trajtim ka reduktuar edhe prevalencën e përmendur më parë për këto probleme te pacientët me moshë nga 20-40 vjeç dhe nuk është i dobishëm për ata me moshë mbi 40 vjeç.

Ky efekt pozitiv është arritur falë ruajtjes së lartësisë së kreshtës alveolare që mbështet papilat interdentare.

Për më tepër: Vilhjálmsson G, Zermeno JP, Proffit WR. Orthodontic treatment with removal of one mandibular incisor: outcome data and the importance of extraction site preparation. Am J Orthod Dentofacial Orthop 2019 Oct;156(4):453-63.

Përktheu: Valbona Spahia