Zgjidhja e kompleksiteteve në ritrajtimet endodontike

Kërkime të shumta tregojnë që prevalenca dhe incidenca e ritrajtimeve endodontike janë në rritje. Duke qenë se objektivi primar i odonto-stomatologut është ai që të shpëtojë elementët dentarë dhe jo që t'i zëvendësojë ato me implante të osteointegruar, është e nevojshme që ai të njohë provat kliniko-shkencore të procedurave të përshtatshme që të arrihet ky qëllim.

Pasi kanë përshkruar shkaqet kryesore të dështimit të terapive stomatologjike dhe pasi kanë përcaktuar një rrugë diagnostike, Autorët përshkruajnë një kuadër prognostik që varet nga shkalla e evoluimit të patologjive dhe sugjerojnë, me ndihmën e përshkrimit të rasteve të shumta, strategjitë klinike të përshtatshme për të arritur rezultatin e pritur.
Përqindja e suksesit në ritrajtimet endodontike është e ndryshueshme, duke u lëkundur midis 60 dhe 85% të rasteve të trajtuara. Ky sukses është shumë i varur nga dy përcaktues të ndryshueshëm: gjendja pre-operatore e indeve periapikale dhe tipi i trajtimit që është kryer më parë.

Procedura e ritrajtimit duhet të paraprihet gjithmonë nga një ekzaminim i kujdesshëm i rastit, kushtet anatomike të pafavorshme dhe lezionet e kockave periapikale janë elementë të pafavorshëm në mënyrë prognostike që duhet të merren fortësisht në konsideratë; megjithatë, në të gjitha situatat e tjera klinike sukseset mund të arrijnë përqindje të larta të dobishmërisë për të garantuar një mbijetesë të elementëve dentarë për një periudhë të gjatë kohore.

Diagnoza e patologjive periapikale nuk është gjithnjë e thjeshtë sepse shumë prej tyre janë të heshtur dhe pak të dukshëm nga pikëpamja radiografike. Në disa raste identifikimi simptomatologjik dhe radiologjik rezulton kompleks, sepse ekzaminimet tradicionale nuk janë në gjendje të kalojnë disa nga pengesat anatomike.
Shumë i dobishëm në fazën diagnostike është Cone Beam CT (Tomografia e Kompjuterizuar me rreze konike) që furnizon një kuadër tredimensional të elementit dentar. Terapia e patologjive periapikale te dhëmbët e prekur nga një patologji post-trajtimi endodontik nuk është thjeshtë nga një pikëpamje teknike dhe është fortësisht e varur nga shkalla e kontaminimit bakterial të endodontit. Përveç kësaj prania e trajtimeve endodontike të mëparshme që kanë përcaktuar në ndonjë mënyrë variacionet e rëndësishme të anatomisë së dhëmbit komprometon suksesin afatgjatë, si edhe pamundësinë për të arritur të përcaktojnë komponentët e endodontit për pengesat protetike si kunja ose vida endokanalare.

Të gjithë këto elementë konkurrojnë për të formuluar një prognozë mbi ritrajtimin që, nëse konsiderohet më i ulët se 60%, duhet të reflektojë mbi tipologjinë e ndërhyrjes që duhet përshtatur, kirurgjia endodontike ose shkëputja janë dy zgjedhje alternative.
Edhe nëse procedurat diagnostikuese dhe terapeutike për të kryer një ekzaminim më të thellë mbi një element dentar të trajtuar tashmë të prekur nga një patologji post-trajtuese janë shumë komplekse, një diagnozë e saktë lejon jo vetëm të formulohet plani i trajtimit, por mbi të gjitha për të përshkruar një kuadër prognostik të pritshëm.

Nën kujdesin e: Anna Maria Melica; Konsulente Shkencore e Dental Cadmos

Përktheu: Valbona Spahia