Restaurime në disilikat litiumi pas terapisë endodontike. Këto janë pasazhet

Elementi dentar që i nënshtrohet terapisë kanalare pëson modifikime strukturore dhe biomekanike që e ekspozojnë atë më shumë ndaj riskut për fraktura kurorë-rrënjë.
Në vijim suksesi afatgjatë i një elementi pas trajtimit endodontik nuk varet vetëm nga një diagnozë dhe një terapi endodontike korrekte, por edhe nga ekzekutimi i një restaurimi që të izolojë dhe mbrojë strukturën e mbetur të kurorës.
Objektivi i punës së E.Di lorio (Dental Cadmos 2/2016) është ai i prezantimit të rezultateve të përftuara pas aplikimit të 13 shtresave në disilikat litumi të përdorura në restaurimin e elementeve individualë të pasmë të trajtuar në mënyrë endodontike. Restaurimet janë kontrolluar në 12, 24 dhe 36 muaj dhe kanë treguar se koha e mbajtjes gjatë gjithë periudhës së follow up-it, integriteti perfekt i izolimit të kurorës duke ndaluar mikro-infiltrimin bakterial margjinal dhe duke penguar në këtë mënyrë përsëritjen karioze dhe kontaminimin e endodontit dhe të majës së rrënjës. Nuk është hasur asnjë frakturë qoftë parciale te restaurimet dhe në të gjithë rastet është ruajtur anatomia okluzale, estetika dhe funksioni përtypës. Në asnjë rast nuk ka rezultuar një dhembje e indeve parodontale. Të gjithë mbushjet me element metalik që janë kryer, kanë përfunduar veprimin e tyre mbrojtës mbi strukturat e mbetura dentare, duke parandaluar frakturat dhe plasaritjet dhe duke mbrojtur në mënyrë të njëjtë elementet dentare antagoniste nga abrazionet.
Gjatë punës janë përshkruar në mënyrë analitike faza të ndryshme të procedurës restauruese që është përdorur (fig. 1-10) dhe janë prezantuar disa raste studimi.

Figura 1: Marrja e masës në polyvinyl siloxane i dy gjysmë harkatave antagoniste

Figura 2: Mbushja me elementë metalikë në modelin në shkumës

Figura 3: Gdhëndja e sipërfaqes së brendshme të mbushjes me acid fluorhidrik me 5% për 20 sekonda

Figura 4: Sipërfaqja e gdhendur e mbushjes ka një pamje të bardhë si shkumës

Figura 5: Aplikimi i silanit te mbushja

Figura 6: Gdhendja me acid ortofosforik me 37% i përgatitjes për mbushjen

Figura 7: Aplikimi i adezivit mbi përgatitje

Figura 8: Cementimi me kompozitë cemento, tepricat e kompozitës cemento dalin nga kufijtë e restaurimit

Figura 9: Fotopolimerizimi

Figura 10: Mbushja në kontrollin okluzal

Sipas mendimit të Autorit përdorimi i qeramikës me xham me bazë disilikat litiumi mund të rezultojë e favorshme për performancat më të mira të materialeve në qeramikë krahasuar me kompozitat për sa i përket karakteristikave fizike si rezistenca e veshjes e ngjashme me smaltin dentar ose rezistenca më e lartë ndaj frakturës si pasojë e ngarkesës përtypëse. Për më tepër ky lloj rehabilitimi rezulton i favorshëm edhe në terma biologjik për sa i lejohet të ndiqen përgatitjet më konservative, mbi të gjitha për faktin se vetë rezistenca e kompozitës me ngarkesa përtypëse përftohet me trashësi më të vogël të disilikatit të litumit.
Gjithashtu është dëshmuar se disilikati i litiumit kur çimentohet në smalt me metoda me ngjitje shton në masë të madhe rezistencën e vet ndaj frakturës.

Sinteza nën kujdesin e: Anna Maria Melica, Këshilltare Shkencore e Dental Cadmos

Përktheu: Erjola Taga