Përdorimi i anestetikëve lokalë në pedodonti: udhëzime

Menaxhimi dhe kontrolli i dhimbjes në moshë pediatrike shpesh është i vështirë për tu arrirë dhe kërkon një kujdes të veçantë nga ana e mjekut. Gjatë injektimit të anestezisë lokale në stomatologjinë pediatrike, dentisti duhet të shqetësohet kryesisht që pacientit të vogël t'i injektojë dozën e duhur (mbi bazën e peshës) për të minimizuar mundësinë e helmimit dhe të reduktojë kohëzgjatjen e anestezisë që mund të çojë në trauma aksidentale në buzë, gjuhë dhe në indet e buta. Një teknikë korrekte e injektimit të anestetikut lokal dhe njohja e neuroanatomisë së kokës dhe të qafës janë thelbësore dhe ndihmojnë në minimizimin e komplikimeve (si për shembull, hematoma, kontraktime të muskujve të nofullës që pengojnë hapjen e gojës, injeksione intravaskulare). Çështje tjetër bazë është edhe mbledhja e kujdesshme e anamnezës klinike të pacientit që është thelbësore për të ulur riskun e përkeqësimit të kushteve mjekësore gjatë kurave dentare.

Shumë agjentë anestetikë lokalë janë të disponueshëm për të thjeshtuar menaxhimin e dhimbjes te pacientët e stomatologjisë. Janë dy tipe të përgjithshëm të formulimit të anestetikëve kimikë lokalë:
1) të jashtëm (për shembull, Prokaina, Benzokaina, Tetrakaina)
2) amid (për shembull, Lidokaina, Mepivacaina, Prilokaina, Artikaina).
Anestetikët lokalë janë vazodilatatorë, për këtë arsye vazodilatatorë (si Epinefrina, Levonodefrina, Noradrenalina) i shtohen anestetikëve lokalë për të shtrënguar venat e gjakut në zonën e injektimit, duke ulur shkallën e përthithjes së anestetikut lokal në gjak dhe si pasojë riskun për helmim dhe duke zgjatur kështu efektin anestetik në zonën e interesuar.

Për anestetikët që përmbajnë vazodilatatorë duhet të tregohemi të kujdesshëm:
Epinefrina për shembull nuk rekomandohet për pacientët me hipertiroidizëm dhe doza e saj duhet të reduktohet në minimum te pacientët e trajtuar me antidepresivë triciklikë për të mos provokuar aritmi. Levonordefrina dhe noradrenalina janë absolutisht të parekomandueshme për pacientët me sëmundje të rëndësishme kardiovaskulare, keqfunksionim të tiroides, diabet ose ndjeshmëri ndaj sulfiteve dhe ata në trajtim me inhibitorë të monoamino-oksidazës (IMOA), antidepresivë triciklikë ose fenotiazin. Kur përdoren gaze të halogjenizura për anestezi të përgjithshme, miokardi është i sensibilizuar ndaj epinefrinës pra në këto situata të imponon kujdes në përdorimin e një anestetiku lokal.

Duhet edhe të kujtohet se nëse një anestetik lokal injektohen në një zonë të infektuar, efekti i tij do vonohet apo edhe do frenohet. Procesi inflamator në një zonë të infektuar ul pH e indit ekstra-qelizor nga vlera e tij normale (7.4) në 6 ose më të ulët. Ky pH i ulët frenon efektin e anestetikut.
American Academy of Pediatric Dentistry (AAPD), ka vendosur këto udhëzime për të ndihmuar mjekët që të marrin vendimet në fushën e anestezisë lokale për të kontrolluar dhimbjen te të porsalindurit, fëmijët, adoleshentët dhe te individët me nevoja për asistencë speciale shëndetësore gjatë trajtimeve stomatologjike. Këto udhëzime janë një përditësim i kontrollit në 2009 dhe bazohen në një kërkim të ri sistematik të literaturës nëpërmjet PubMed®. Udhëzimet janë ilustruar te fotot e mëposhtme.

Nën kujdesin e: Lara Figini, Koordinatore Shkencore e Odontoiatria33

Bibliografia:
Guideline on Use of Local Anesthesia for Pediatric Dental Patients. Pediatric Dentistry, Volume 37, Number 5, September-October 2015, pp. 71E-77E(7)

Përktheu: Erjola Taga