Kunjat dhe mbështetëset tradicionale vs dixhitale. Cila është metoda më saktë?

Metoda konvencionale për realizimin e kunjave endokanale dhe autmentit të tyre konsiston në marrjen e gjurmës tradicionale nëpërmjet pastave speciale dhe përdorimin e dyllit ose rrëshirës akrilike për të dubluar kanalin e rrënjës në anatominë e tij dhe për të krijuar një kunjë "analoge" e cila më vonë do të shndërrohet në aliazh dentar duke përdorur teknikën e dyllit të humbur.

Kjo teknikë është konsideruar si standardi i artë për ndërtimin e kunjave dhe bërthamave për dekada me rradhë, pasi lejon marrjen e një kornize që përshtatet më së miri me formën e kanalit dhe siguron mbajtje dhe mbështetje të mirë për kurorat. Megjithatë, një nga mangësitë e saj është se krijon disa mospërputhje të cilat mund të çojnë në humbje të mbajtjes dhe frakturë katastrofike radikale në terma afatgjatë.

Një mënyrë tjetër për të realizuar një kunjë dhe mbështetëse është përdorimi i një kunje metalike të parafabrikuar ose një kunje fibër, duke zvogëluar numrin e hapave klinikë dhe atyre laboratorikë. Megjithatë, përdorimi i një shtylle fibrash paraqet çështje të tjera, të tilla si vështirësia e arritjes së ngjitjes optimale dhe mungesa e forcës.

Kohët e fundit, janë propozuar metoda të reja për realizimin e kunjave dhe mbështetëseve duke përdorur teknologjinë dixhitale. Deri më sot, pak studime kanë hetuar saktësinë e kunjave të fabrikuara në mënyrë dixhitale duke i krahasuar me ato të bëra me teknikë konvencionale.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës

Në një studim in vitro, të botuar në "Journal of Prosthodontics", autorët krahasuan saktësinë e kunjave të kanalit rrënjë dhe abutmentet përkatëse të krijuara me tre teknika të ndryshme përpunimi:
direkte konvencional;
me bluarje mekanike;
me printim tredimensional (3D).

U zgjodhën 13 incizivë qendrorë me një rrënjë të ekstraktuar.

Te të gjithë dhëmbët u krye trajtimi i kanalit të rrënjës dhe përgatitja e dhëmbit për kurorën. Përgatitja e strehës së kunjës 11 mm u krye për një gjerësi dhe gjatësi të paracaktuar të standardizuar për të gjithë ekzemplarët.

Mbresat e kanalit të rrënjës u bënë në të gjithë dhëmbët duke përdorur një material impresionues polivinilsiloksan. Çdo gjurmë u skanua më pas në mënyrë tredimensionale duke përdorur një skaner laboratorik ekstra-oral. Gjurmët e skanuara më pas u përpunuan duke përdorur softuerin 3Shape CAD. Modelet dixhitale të kunjave dhe mbështetëseve u përdorën për të fabrikuar kunjat e printuara dhe të bluara 3D dhe modelet e rrëshirës për mbështetëset.

Të njëjtët dhëmbë u përdorën edhe për fabrikimin e kunjës dhe abutmentit me teknikën konvencionale (dyfishim i drejtpërdrejtë i kanalit të rrënjës me një model rrëshirë). Të gjitha kunjat më pas u skanuan përpara se të derdheshin duke përdorur një aliazh me bazë metali.

Kunjat dhe mbështetëset u skanuan në disa faza për matjen e volumit dixhital duke përdorur softuerin Geomagic Control për të përcaktuar saktësinë.

Rezultatet

Këto tre teknika bazë dhe pas fabrikimit kanë treguar rezultate të ndryshme në hapat e ndryshëm të fabrikimit. Saktësia e modelit të rrëshirës së printuar 3D (26,89±11,09 mm3) u gjet të ishte më e ulët se modeli i rrëshirës së bluar (28,20±11,41 mm3, p=0,0002).

Megjithatë, qëndrueshmëria dimensionale e modelit të rrëshirës së printuar 3D para dhe pas derdhjes (0,56±0,95 mm3) u zbulua se ishte më e lartë se modeli i rrëshirës së bluar (0,79±0,89 mm3) dhe rrëshirës direkte (2,51±1,38 mm3, p=0,00002).

Të tre teknikat treguan një ulje të konsiderueshme të volumit pas rregullimit (p = 0.0002).
Në fazën përfundimtare, kunja metalike dhe mbështetësja përkatëse e fabrikuar me tre teknikat e ndryshme nuk treguan dallime të rëndësishme statistikisht për sa i përket saktësisë (p = 0.15).

Konkluzionet

Nga të dhënat e këtij studimi, të cilat duhet të konfirmohen në punime të tjera të ngjashme in vitro dhe klinike, mund të konkludohet se kunjat dhe abutmentet e fabrikuara në mënyrë dixhitale kanë të njëjtën shkallë saktësie si ato të fabrikuara me teknikën konvencionale.

Implikimet klinike

Rezultatet e këtij studimi treguan se nuk ka asnjë diferencë statistikisht domethënëse në saktësinë midis shtyllave dhe mbështetësve përkatës të tyre të prodhuar me teknika të ndryshme (printim 3D, teknikë bluarje dhe direkte), kështu që edhe në këtë fushë fluksi dixhital ofron të vlefshme. rezultate të krahasueshme me metodat tradicionale.

Megjithatë, duhet theksuar se shumë faktorë mund të ndikojnë në saktësinë e fabrikimit të kunjës dhe mbështetëses, duke përfshirë anatominë e kanalit të rrënjës, teknikën e fabrikimit, materialin e përdorur për fabrikimin e shtyllës dhe bërthamës, teknikën e derdhjes, përvojën e dentistit dhe teknikut të laboratorit.

Për më shumë informacion:

Tarin Piangsuk, Deborah V. Dawson, Tarek El-Kerdani, Terry J. Lindquist. The accuracy of post and core fabricated with digital technology. J Prosthodont marzo 2023;32:221-6.