Efikasiteti klinik i metodave për lidhjen me zirkonin: një rishikim sistematik

Nga Allegra Comba

Përdorimi i zirkonit në stomatologjinë restorative është rritur në mënyrë eksponenciale gjatë dhjetë viteve të fundit. Formulimet e para të zirkonit janë përdorur kryesisht si nënstruktura për shkak të rezistencës së tyre të lartë ndaj përthyerjes dhe opacitetit të tyre të lartë që i bën jo estetike.
Nëpërmjet perfeksionimeve të punimeve janë futur më pas edhe materiale me tejdukshmëri më të madhe në mënyrë që të mos jetë më e nevojshme veshja me qeramikë feldspathic dhe që materiali të mund të përdoret në formë monolitike. Për fat të keq, ndryshe nga qeramikat me bazë silici, zirkoni është një material që nuk gdhendet, pra ka nevojë për një protokoll ndryshe për t'u lidhur në mënyrë adezive me nënshtresën dentare.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës
Me qëllim që të kuptohet më mirë efikasiteti klinik i protokolleve të dobishme për ta bërë zirkonin një material adeziv, Quigley et al. kanë shkruar një rishikim sistematik të literaturës, të publikuar në The Journal of Prosthetic Dentistry, me qëllim që të vlerësohen në mënyrë kritike studimet klinike që kanë analizuar normën e mbijetesës së protezës parciale fikse në zirkon (FPD) të cementuara në mënyrë adezive me rezinë, në inlays dhe në fasetat e zirkonit.
Autorët kanë kryer një kërkim nëpërmjet Medline, Embase, PubMed, Web of Science, Scopus, Cochrane Library dhe Google Scholar. Janë ekzaminuar studime klinike me kohëzgjatje mbi 12 muaj që kanë përfshirë restaurimet e zirkonit të cementuar në mënyrë adezive nga viti 1990 deri në korrik të 2018. Të gjitha studimet e përshtatshme janë vlerësuar në mënyrë cilësore duke përdorur një "Pyetësor për përzgjedhjen e artikujve mbi protezat dentare".

Rezultate
Në fund të kërkimit janë përfshirë tetë studime. Tre kanë ekzaminuar inlay posteriorë duke sjellë norma mbijetese me 12,1% për 10 vite, 95,8% për 5 vite dhe 100% për 20 vite. Pesë studime kanë ekzaminuar restaurimet protetike fikse anteriore, të cementuara në mënyrë adezive me rezinë, të gjithë me një normë mbijetese nga 3 deri në 10 vite me 100%. Te të gjitha studimet janë verifikuar decementime të restaurimeve, por në përgjithësi protezat kanë lejuar ringjitjen pa ripunim.

Konkluzione
Autorët e rishikimit kanë grumbulluar dhe analizuar të dhënat klinike të disponueshme mbi normat e mbijetesës së restaurimeve në zirkon të cementuara në mënyrë adezive. Për shkak të mungesës së studimeve mbi protezat fikse posteriore dhe për shkak të heterogjenitetit relativ të të dhënave, nuk është kryer një meta-analizë.
Në bazë të rezultateve të arritura, autorët kanë përmbyllur se:
- retainer në zirkon posterior me mbulesë të pjesshme vestibulare dhe linguale të projektuar me saktësi duket se kanë një normë të lartë mbijetese klinike. Roli i efikasitetit të lidhjes adezive këtu është i panjohur;
- protezat fikse anteriore, të cementuara në mënyrë adezive, kanë një përqindje mbijetese klinike të lartë. Këto restaurime mund të jenë kundër debonding, edhe pse është e vështirë nëse verifikohet një frakturë në të gjithë protezën;
- për cementimin e zirkonit në mënyrë adezive, aktualisht është rekomanduar sandblasting e sipërfaqeve me pjesëza të Al2O3 nga 50 mm në një presion prej 0,10 deri në 0,25 MPa në kombinim me sistemin e përshtatshëm adeziv. Izolimi me digën e gomës rekomandohet edhe gjatë cementimit adeziv të zirkonit.

Për më shumë informacione:
Quigley NP, Loo DSS, Choy C, Ha WN. Clinical efficacy of methods for bonding to zirconia: a systematic review. JPD, article in press.

Përktheu: Valbona Spahia