|

Ndikimi i procedurave të ndryshme të përfundimit dhe lustrimit të materialeve kompozitë mbi zhvillimin e biofilmit in vitro. Studim italian i publikuar në shtypin ndërkombëtar

Eugenio Brambilla

Materialet kompozitë janë futur gjerësisht në praktikën klinike për restaurimin e elementeve anteriore dhe posteriore falë performancës së tyre të shkëlqyer estetike dhe falë karakteristikave mekanike. Megjithatë, pavarësisht përpjekjeve të vazhdueshme kërkimore drejtuar përmirësimit të tyre këto materiale dëshmojnë një ndjeshmëri ndaj kariesit sekondar më të madhe në krahasim me materiale të tjera të përdorura prej kohësh si amalgami apo glasionomer-et. Faktori kryesor me origjinë të zhvillimit të lezionit sekondar shfaqet ndërveprimi midis materialit për restaurim dhe flora mikrobike.
Kjo e fundit, organizuar në biofilm, kolonizon në kushte fiziologjike sipërfaqen e vetë restaurimit dhe të indeve përreth. Prevalenca në brendësi të saj, e llojit mikrobik me potencial të lartë patogjen si Streptococcus mutans (S. Mutans), përfaqëson kushtin e fillimit për zhvillimin e lezionit të indeve marginale dhe humbjen e integritetit të sipërfaqes së materialit.

Nga pikëpamja klinike, rëndësi e madhe i atribuohet procesit të përfundimit të sipërfaqes së restarurimit, e konsideruar në gjendje të reduktojë adezionin dhe kolonizimin mikrobik nëpërmjet reduktimit të ashpërsisë së saj.
Studimi lind nga një bashkëpunim midis laboratorit të Mikrobiologjisë Orale të Shtetërorit të Milanos, Universitetit Vita-Salute San Raffaele dhe Oregon Health Science University dhe qëllimi i tij ka qenë vlerësimi paraprakisht in vitro dhe rëndësia reale e procedurave të përfundimit mbi kolonizimin mikrobik të kompozitave, rëndësi e cila zakonisht i theksohet atyre në nivel klinik.
Studimi ka vlerësuar ndikimin e 6 protokolleve të ndryshëm të përfundimit mbi karakteristikat sipërfaqësore dhe mbi zhvillimin in vitro të një biofilmi të S. mutans në 4 kompozita të ndryshme të disponueshme në treg. Materialet e testuara ndryshojnë kryesisht nga karakteristikat e filler-it (mikro-hibrid, nano-hibrid, nano-i mbushur, kompozitë bulk), në mënyrë që të strukturonte një test që të ofronte rezultate të shtrira në një spektër të gjerë materialesh.

Protokollet e përfundimit të përzgjedhur kanë qenë:
1) polimerizimi me ajër pa përfundimin (kontrolli)
2) polimerizimi nën Mylar
3) sekuenca e disketave në oksid alumini
4) majë gome me një kalim të vetëm
5) freza diamanti me ashpërsi të imët
6) freza me shumë tehe
Kampionet i janë nënshtruar analizave të sipërfaqes duke vlerësuar morfologjinë mikroskopike, ashpërsinë, shkëlqimin dhe kiminë e sipërfaqes. Përdorimi i një bioreaktori me fluks të vazhdueshëm ka lejuar zhvillimin për 24 orë të një biofilmi të S. mutans në sipërfaqet e kampioneve. Pajisje të tilla mundësojnë që të riprodhohet me përafrim optimal, në kushte të kontrolluara, një ambient zhvillimi për mikroorganizmat shumë pranë atij të zgavrës së gojës. Biofilmi i përftuar dhe sipërfaqja e kampionit janë analizuar duke kuantifikuar biomasën aderuese dhe duke studiuar morfologjinë nëpërmjet mikroskopisë elektronike me skanim (SEM) dhe mikroskopisë konfokale me laser (CLSM). Ngjyrimi fluoreshent Live/Dead është përdorur për të shquar dhe diferencuar qelizat vitale nga ato jo vitale, duke përftuar një rikonstruksion tredimensional të strukturës biologjike shumë të ngjashme me një TAC. Analiza e përbërjes kimike të sipërfaqes është përsëritur pas izolimit për të vlerësuar veprimin e mikroorganizmave mbi sipërfaqe.

Rezultatet kanë dëshmuar se si procedurat e ndryshme të përfundimit reduktojnë ashpërsinë (Fig. 1) dhe shtojnë shkëlqimin e sipërfaqes, një e dhënë kjo e pritur. I njëjti protokoll përfundimi ka efekte të ndryshme sipas kompozitës së përdorur. E dhëna origjinale është në fakt e lidhur me analizën e zhvillimit të biofilmit (Fig. 2), që rezulton e influencuar nga lloji i kompozitës por jo nga procedura e përfundimit. Megjithatë analiza kimike e sipërfaqes ka dëshmuar se si kompozitat e studiuara paraqesin ndryshime domethënëse të përbërjes kimike, gjë që do të shpjegonte ndikimin e tyre mbi zhvillimin e biofilmit.
Megjithatë është interesante të vëmë re se si të dhënat tregojnë se kolonizimi mikrobik është në gjendje të modifikojë në mënyrë domethënëse një parametër të tillë.

Brenda limiteve të një studimi in vitro, rezultatet sugjerojnë se procedurat e përfundimit influencojnë në mënyrë domethënëse karakteristikat e sipërfaqes së kompozitave të testuara por jo zhvillimin e biofilmit nga ana e S. mutans. Kjo e dhënë tregon se si karakteristikat e përbërjes së materialeve luajnë një rol sigurisht më të rëndësishëm në krahasim me ashpërsinë e sipërfaqes së tyre. Studime të tjera shfaqen të nevojshme për të konfirmuar të dhënën in vivo. Nëse e dhëna do të konfirmonte rolin e procedurave të përfundimit do të ridimensionohej fortësisht në favor të zgjedhjes së materialit.

Autorët: Gloria Cazzaniga, Marco Ottobelli, Andrei C.Ionescu, Gaetano Paolone, Enrico Gherlone, Jack L.Ferracane, Eugenio Brambilla

Për më tepër:
In vitro biofilm formation on resin-based composites after different finishing and polishing procedures

Përktheu: Erjola Taga

Fig. 1: Ashpërsia e sipërfaqes së kompozitave të testuara në marrëdhënie me procedurat e përfundimit. Grafiku tregon se si procedura të ndryshme përfundimi prodhojnë rezultate të ndryshme për sa i përket ashpërsisë.

Fig. 2: Biomasa aderuese ndaj sipërfaqes së kampionëve pas izolimit prej 24 orësh. Grafiku dëshmon mungesën e ndryshimeve domethënëse midis sipërfaqeve të trajtuara me procedura të ndryshme të përfundimit

Për të votuar duhet të vendosni kredencialet tuaja në Medikey

Interesant ( 62 votim / mesatar 3 )