Koaguli dhe membrana sinusale: një kombinim ideal për rigjenerimin kockor në brendësi të sinuseve maksilar

Objektiva. Qëllimi i këtij punimi është të vlerësojmë sjelljen e një sërë implantesh në formë koni të prerë të futur në maksilën posteriore atrofike duke përdorur një qasje nga ana e kreshtës pa futjen e materialit mbushës.

Materiale dhe Metoda. Në këtë studim retrospektiv kanë marrë pjesë 20 pacientë (13 femra, 7 meshkuj) me moshë nga 25 në 79 vjeç. Janë vendosur me qasje nga kreshta 21 implante (Neoss Tapered, Neoss Ltd, Harrogate, UK) në maksilën posteriore nga marsi 2012 në qershor 2013, me një follow-up me ngarkesë protetike prej 5-24 muaj. Janë zgjedhur implante me formë koni të prerë meqenëse më parë është përftuar in vitro një qëndrueshmëri primare në kockë të butë.
Kriteret e përfshirjes në studim ishin:
• mungesa e plotë e dhëmbëve në pjesën posteriore të nofullës së sipërme me lartësi kockore të mbetur ≥ 4 mm poshtë mukozës së sinusit maksilar dhe dimension vertikal të kreshtës së mbetur të ruajtur të tillë për të mos krijuar kushte klinike të pafavorshme
• shëndet i mirë i përgjithshëm
• periodontium i shëndetshëm dhe mungesë e kundërindikimeve ndaj terapisë implantare.

Rezultate. Në një total prej 21 implantesh të vendosur në 20 pacientë me një teknikë me qasje nga ana e kreshtës poshtë sinuseve maksilar, vetëm një implant është humbur gjatë periudhës së integrimit kockor 35 ditë pas ndërhyrjes. 20 implantet e mbetur janë shëruar pa komplikime dhe janë vendosur protezat me kurora teke të cementuara pas 4 muajsh nga shërimi i pa shqetësuar. Duke përjashtuar implantin e humbur, 20 implantet e mbetur kanë pasur një sukses klinik prej 100% pas një follow-up prej 5-24 muajsh funksion. Gjatë kirurgjisë është hasur vetëm një perforim i mukozës sinusale me manovrën e Valsalva që është zgjidhur me vendosjen e një implanti prej 2 mm më të shkurtër. Lartësia kockore mesatare vertikale në momentin e kirurgjisë ishte prej 5,3 ± 1,7 mm dhe janë arritur 8,8 ± 3,1 mm pas 5-24 muajsh ngarkese, me një rigjenerim vertikal në brendësi të sinuseve me 3,5 ± 1,4 mm. Stabiliteti implantar mesatar i regjistruar me frekuencën e rezonancës për kirurgjinë ishte prej 73,8 ± 10,4 ISQ dhe për zbulimin pas 4 muajsh shërimi prej 76,3 ± 4,6 ISQ.

Konkluzione. Qasja nga kreshta mund të mundësojë një alternativë të vlefshme në raste të seleksionuara me teknikën më invazive të ngritjes së dyshemesë së sinusit maksilar me hapjen e një dritareje kockore laterale. Rezultate të mira mund të përftohen pa përdorimin e biomaterialeve dhe rigjenerimi kockor përreth impianteve ndodh njëkohësisht me integrimin kockor pa zgjatur kohët e pritjes për shërim. Këto rezultate klinike pa dyshim inkurajuese do të mbështeten nga një rast studimor më i gjerë me një follow-up më të gjatë.

Artikullin e plotë e gjeni duke klikuar këtu.

Përktheu: Erjola Taga