Kompozitat nano dhe mikro-hibride. Performanca e tyre klinike varet nga temperatura dhe nga koha e fotopolimerizimit

Një rikonstruksion i kryer me materiale kompozitë përveç një vlere estetike duhet të garantojnë edhe kohëzgjatje. Performanca klinike e këtyre materialeve estetike është e lidhur ngushtë me shkallën e konvertimit të monomerit pas fotopolimerizimit. Parametrat që influencojnë shkallën e polimerizimit të rezinave kompozitë janë si më poshtë:
- Përbërja e materialit
- Nuanca dhe translucenca
- Karakteristikat e njësisë së fotopolimerizimit (LCU) që është përdorur
- Distanca midis majës fotopolimerizuese dhe sipërfaqes së restauruar
- Kohëzgjatja e fotopolimerizimit
- Temperatura e kompozitës.

Një metodë e dobishme për të vlerësuar indirekt shkallën e polimerizimit të kompozitave është matja e mikro-fortësisë sipërfaqësore [Erickson RL et al. Dent Mater. 2014]. Specifikisht standardi ISO 4049: 2000 thotë se për të arritur shkallën e pranueshërisë së polimerizimit të resinave kompozitë, polimerizimi duhet të plotësojë të paktën një shkallë prej 80% në mikro-fortësi me thellësi deri në 2 mm. Për vite me radhë debatohet në literatura se si mund të rritet sa më shumë të jetë e mundur shkalla e monomerit të konvertuar pas fotopolimerizimit. Që në 2005 Daronch et al., kishin zbuluar se duke i ngrohur paraprakisht kompozitat në 60° C, shkalla e konvertimit të monomerëve rritet nga 31,6% në 67,3%, pra dyfishohet, aq sa autorët propozonin edhe reduktimin e kohës së polimerizimit me 75% duke i ngrohur paraprakisht kompozitat. Park në 1996 kishte dëshmuar se me rritjen e temperaturës së materialit reduktohet viskoziteti dhe zinxhirët polimer reagojnë në masë më të madhe duke shkaktuar një reaksion polimerizimi më të plotë dhe më të mirë. Shtimi i shkallës së polimerizimit të kompozitave mund të çojë dhe në një adaptim më të mirë në paretet e kavitetit të brendshëm me karakteristika më të mira mekanike si rezistenca ndaj konsumimit. Një studim i kohëve të fundit i publikuar në "Journal of Conservative Dentistry" prill 2015 konfirmon se edhe për kompozitat nano-hibride dhe mikro-hibride të gjeneratës së fundit vlen afirmimi i mëparshëm. Autorët e këtij studimi kanë përdorur dy lloje të ndryshëm kompozitash për të përcaktuar nëse karakteristikat e grimcave të mbushjes influencojnë variablat e rezultateve të kohës së polimerizimit dhe temperaturës së materialit. Rezinat kompozitë të përdorura në këtë studim kanë qenë një kompozitë mikro-hibride Filtek Z250 (3MESPE) dhe një kompozitë nano-hibride Grandio (Voco), të dy me ngjyrë A2.

Kompozitat janë testuar në tre temperatura të ndryshme; në temperaturë ambienti (23oC), në temperaturën e trupit (37oC) dhe në temperaturën e ngrohjes paraprake (55oC). Kampionet pasi janë nxehur janë hedhur menjëherë në stampa të formuara më parë me teflon cilindrik (6 mm diametër dhe 2mm thellësi). Më pas kalojnë në fazën e polimerizimit, sipas tre kohëve të ndryshme të polimerizimit (10, 20 dhe 40 sek) me një llambë Quartz-Tungsten-Halogen (QTH) LCU (Elipar 2500, 3M ESPE, St. Paul, MN, USA). Pesë kampionë janë përgatitur për çdo kombinim të parametrave (polimerizimi i kompozitës kohë- temperaturë) duke rezultuar në 18 grupe me një total prej 90 kampionesh. Autorët kanë kryer matjet e mikro-fortësisë si nga sipërfaqja e sipërme si nga ajo e poshtme e kampionëve me një test të mikro-fortësisë Vickers (HMV-2000, Shimadzu, Tokyo, Giappone). Rezultatet e përftuara janë si më poshtë:
Vlera e mikro-fortësisë sipërfaqësore Vickers (VHN) më të lartë është përftuar në kampionët e ngrohur paraprakisht në 55oC dhe të fotopolimerizuar për 40 sekonda (Filtek Z250: 81.1 +o- 4.0 VHN e Grandio: 79.2 +o- 3.7 VHN), ndërsa vlerat më të ulëta të mikro-fortësisë kishin të bënin me kampionët në temperaturë ambienti të polimerizuar për 10 sekonda (Filtek Z250: 24.7 +o- 2.9 VHN e Grandio: 30.4 +o- 1.7 VHN). Lloji i grimcave mbushëse të materialeve kompozitë nuk influencon mikro-fortësinë sipërfaqësore.
Kohëzgjatja e një restaurimi në kompozitë është e lidhur me shkallën e konvertimit të monomerit që përftohet pas fotopolimerizimit që matet në mikro-fortësi sipërfaqësore. Për një performancë optimale klinike të rikonstruksioneve në kompozitë literatura këshillon ngrohjen paraprake të materialit dhe parashikimin e një kohe polimerizimi prej 40 sekondash.

Nën kujdesin e: Lara Figini, Koordinatore Shkencore Odontoiatria33

Bibliografia:
- Erickson RL, Barkmeier WW, Halvorson RH. Curing characteristics of a composite-Part 1: Cure depth relationship to conversion, hardness and radiant exposure. Dent Mater. 2014;30:e125-33
- Daronch M, Rueggeberg FA, De Goes MF. Monomer conversion of pre-heated composite. J Dent Res. 2005;84:663-7
- Park SH, Lee CS. The difference in degree of conversion between light-cured and additional heat-cured composites. Oper Dent. 1996;21:213-7
- Dionysopoulos D, Papadopoulos C, Koliniotou-Koumpia E. Effect of temperature, curing time, and filler composition on surface microhardness of composite resins. J Conserv Dent. 2015 Mar-Apr;18(2):114-8

Përktheu: Erjola Taga