Stresi si faktor rreziku tek sëmundja parodontale

Autorët kanë ekzaminuar lidhjet e mundshme midis sëmundjes parodontale dhe sistemit psiko – neuroendokrin – imunologjik (PNEI). Vihet re sesi stresi mund të konsiderohet një faktor rreziku tek sëmundja parodontale përkrah atyre që njihen gjerësisht nga kërkimet si pllaka subgingivale parodontopatogj

C. Cafiero, E. Prota, G. Marenzi, L. Bellia, R. Matarasso

Autorët kanë ekzaminuar lidhjet e mundshme midis sëmundjes parodontale dhe sistemit psiko - neuroendokrin - imunologjik (PNEI). Vihet re sesi stresi mund të konsiderohet një faktor rreziku tek sëmundja parodontale përkrah atyre që njihen gjerësisht nga kërkimet si pllaka subgingivale parodontopatogjene, duhani dhe diabeti melit. Identifikohet mekanizmi i mundshëm i veprimit të stresit në përcaktimin e sëmundjes parodontale. Treguesit kryesor parodontal (niveli i sulmit klinik, humbja e kockës alveolare) vënë në dukje një dëmtim më të madh të indit tek individët që i janë nënshtruar kushteve stresuese të tipeve të ndryshme (probleme në punë, humbje e të afërmve, provime etj). Në të vërtetë duhet nënvizuar se efektet e stresit janë më të dëmshme se strategjitë që janë përshtatur për përballimin e tij. Në fakt, është treguar se në kushte stresuese të krahasueshme, ka një dëmtim shumë më të madh parodontal tek individët me mekanizma të përballimit të paefektshëm. Kjo e dhënë është vërtetuar nga masa e lëngut crevikular të të tillë pacientëve të një përqëndrimi më të madh të kortisolit që është një nga hormonet tipike të stresit dhe të IL-1β, një nga citokinat kryesore të përfshira në proceset e përthithjes kockore.
Përsa i përket mekanizmave të veprimit të stresit si faktor të rrezikut të sëmundjes parodontale, hipotezat që janë akredituar më shumë pohojnë që stresi kronik të jetë aktiv mbi dy burime: nga njëra anë janë ndryshimet bio-humorale që pasojnë aktivizimin e aksit hipotalamus - hipofizë - gjëndra mbiveshkore që sjell rritjen e sekretimit të kortisolit i cili zhvillon një veprim imunosopresiv dhe nga ana tjetër është aktivizimi i sjelljes që mund të çojë, përveç të tjerash tek një përkeqësim i niveleve të higjenës orale ose drejt një prirjeje më të madhe për pirjen e duhanit. Mbetet ende për t'u vendosur nëse një nga këto aspekte mbizotëron më shumë se tjetri apo nëse veprimi i stresit tek sëmundja paradontale i atribuohet efektit të tyre sinergjik.

Artikullin e plotë e gjeni në seksionin Të ndryshme nga dentistria në Download Center.

Përktheu: Valbona Spahia