Prodhimi i kurorave teke, në klinikë apo laborator? Analiza e saktësisë, shpejtësisë dhe kostove

Teknologjia digjitale përbën revolucion në dentistrinë protetike. Futja e skanerëve intraoralë dhe i softuerëve CAD/CAM, e ka ndryshuar marrjen e gjurmëve...

Teknologjia digjitale përbën revolucion në dentistrinë protetike. Futja e skanerëve intraoralë dhe i softuerëve CAD/CAM, e ka ndryshuar marrjen e gjurmëve dhe projektimin e restaurimeve me zhvillimin e materialeve të reja për fabrikimin digjital.

Tradicionalisht, restaurimet protetike realizoheshin në laborator ose në klinikë, por prodhimi aditiv po bëhet akoma më popullor te mjekët. Pavarësisht futjes së këtyre materialeve, saktësia margjinale e këtyre restaurimeve njihet pak. Garantimi i një përshtatjeje të saktë është thelbësor për shmangien e problemeve, të tilla si ndjeshmëria, apo infiltrimi bakterial.

Në një studim të publikuar së fundmi në Journal of Dentistry, autorët kanë dashur të vlerësojnë saktësinë, përshtatjen dhe efikasitetin në kosto të kurorave teke (SC) chairside, krahasuar me ato të metodave tradicionale.

Një model allçie me një dhëmb të përgatitur, u skanua me një skaner industrial dhe kurora teke u projektua me anë të një softueri projektimi të asistuar nga kompjuteri (CAD).

Kurorat u stampuan me një përbërje hibride (prodhim aditiv) dhe një stampues stereolitografik (SLA), nga të cilat 10 SC u frezuan në disilikat litiumi (teknika zbritëse), duke përdorur një njësi frezimi në klinikë dhe 10 SC u frezuan në zirkon (në laborator) duke përdorur një makineri me pesë akse.

Të gjitha SC janë skanuar me të njëjtin skaner pas polimerizimit/shkrirjes. Çdo skanim iu mbivendos zonës margjinale të dosjes origjinale CAD për vlerësimin e vërtetësisë: për çdo grup u përllogarit mesatarja absolute (ABS AVG), rrënja katrore mesatare (RMS) dhe përqindja (90o-10o)/2.

Më pas, dy protezistë kanë studiuar përshtatjen margjinale dhe cilësinë e pikave të kontaktit okluzal dhe ndërproksimal te modelet e stampuara në 3D dhe në allçi.

Si përfundim, u vlerësua efikasiteti në kohë dhe në kosto i tre rrjedhave të punës.

SC aditivë në klinikë dhe ata zbritës në laborator kishin një saktësi margjinale dukshëm më të mirë, krahasuar me SC zbritëse në klinikë te të tre parametrat (ABS AVG, p ˂ 0.01; RMS, p ˂ 0.01; [90o-10o]/2, p ˂ 0.01).

Megjithatë, dy protezistët nuk kanë konstatuar ndryshime të mëdha ndërmjet tre procedurave të prodhimit në cilësinë e mbylljes margjinale (p=0.186), ndërproksimale (p=0.319) dhe të kontakteve okluzale (p=0.218).

Përfundimet
Të tre metodat e fabrikimit të studiuara kanë shfaqur një përshtatje margjinale ekstremisht të saktë. Procesi aditiv në klinikë ka shfaqur rezultate të krahasueshme me metodat zbritëse tradicionale, duke treguar potencialin për prodhimin e restaurimeve përfundimtare.

Si efikasiteti në kohë, ashtu edhe kostot kanë favorizuar rrjedhën e punës aditive në klinikë. Megjithatë, nevojiten studime të mëtejshme për konfirmimin e këtyre rezultateve dhe për analizimin e efekteve të fabrikimit digjital në stomatologji.