Mbijetesa e implanteve. Pacientët diabetikë kundrejt atyre jodiabetikë

Një hulumtim i kryer nga një ekip studiuesish arabë nga Departamenti i Shkencave Protetike në Universitetin King Saud, ka krahasuar suksesin e implanteve me tuberozitet të shkurtër te dy lloje pacientësh, përkatësisht ata me diabet të tipit 2 dhe pacientët jodiabetikë.

Në fakt, një gjendje që mund të ndikojë në suksesin e implantit është diabeti, veçanërisht ai i tipit 2, i cili është më i përhapur në popullatë, dhe nëse nuk mbahet nën kontroll, redukton rimodelimin e kockave rreth vendit të implantit, vonon shërimin e plagëve dhe çon në një përgjigje efikase imune: në fakt, te pacientët diabetikë ekziston një përqindje më të lartë të mukozitit peri-implantar dhe peri-implantitit.

Studiuesit theksojnë se është e rëndësishme që gjatë vendosjes së një implanti, të garantohet mbijetesa e tij brenda zgavrës së gojës së pacientit, e cila ndodh nëpërmjet osteointegrimit dhe stabilitetit të vetë implantit. Për të arritur këto objektiva, është e nevojshme të vlerësohet me kujdes cilësia dhe trashësia e kockës alveolare, si dhe të zgjidhet në mënyrë adekuate sipërfaqja dhe gjatësia e implantit. Implanti ka më shumë probabilitet te dështojë nëse vendoset në një kockë me cilësi të dobët ose në një zonë ku ka resorbim kockor.

Kur vendoset një implant te një pacient me diabet, është e nevojshme të vlerësohen me kujdes disa parametra si: indeksi i pllakës, thellësia e xhepave periodontal dhe humbja e kreshtës kockore; në veçanti, bazohet në sasinë e kockës që vendoset gjatësia dhe trashësia e implanteve që do të përdoren, ndërsa kapaciteti për osseointegrim varet nga cilësia e kockës.

Prandaj, për të patur një sukses më të madh të implantit në mesin e pacientëve me diabet të tipit 2, në treg ekzistojnë implante me tuberozitet të shkurtër me qëllim minimizimin e dëmtimit të indeve dhe lehtësimin e qëndrueshmërisë së tyre në zonat e kockës alveolare që kanë një sasi të ulët dhe cilësi të dobët kockore.

Për më tepër, gjatësia e reduktuar e këtyre implanteve sjell gjithashtu një rrezik më të ulët të zhvillimit të parestezive për shkak të operacionit, heqjen më të lehtë të implantit në rast dështimi, më pak shqetësim të përgjithshëm për pacientin, si dhe paraqet një kosto të përgjithshme më të ulët dhe gjithashtu një kohë aplikimi më e ulët se ajo e përdorur me sistemet tradicionale.

Pavarësisht nga këto premisa pozitive, hulumtimi në fjalë ka treguar se diabetikët, për shkak të statusit të tyre të ndryshuar glicemik, kanë parametra periodontale dhe radiografike nën normale në krahasim me ato të pacientëve jo diabetikë dhe se hipoteza e kryerjes së suksesshme të implanteve me tuberozitet të shkurtër nuk gjen mbështetje. Prandaj është e rëndësishme, për stabilitetin afatgjatë të këtyre implanteve, të kontrollohen faktorët vendimtarë si indeksi glicemik dhe pllaka.