Integrimi i indeve të buta peri-implantare me abutmentet. Ja, pse është i rëndësishëm

Nga Lara Figini

Integrimi i indeve të buta peri-implantare vazhdon të mbetet një aspekt kritik për suksesin afatgjatë të terapisë implantare.

Formimi i një pengese të hershme dhe afatgjatë për të mbrojtur strukturat peri-implantare është thelbësor për të shmangur depërtimin bakterial që mund të rrezikojë shërimin fillestar dhe suksesin afatgjatë të implantit.

Është treguar se ndërfaqja e indeve të buta peri-implantare ndërmjet epitelit lidhës dhe sipërfaqes së titanit përftohet me anë të hemidesmozomeve; nga ana tjetër, ndërfaqja e indit lidhor përbëhet nga inde të varfër në qeliza dhe struktura vaskulare dhe të pasura me fibra kolagjeni të ngjashme me indin mbresë.

Këto fibra kolagjeni janë paralele me titanin, ndërsa te dhëmbët natyralë shfaqin një ankorim të fortë dhe pingul me sipërfaqen e dentinës përmes fibrave Sharpey.

Përbërja fiziko-kimike e abutmentit duket të jetë një faktor i rëndësishëm për integrimin e indeve të buta peri-implantare kur përdoret një lidhje pllakë-me-pllakë abutment-implant.

Rezultatet in vitro kanë treguar se ngjitja dhe përhapja e qelizave epiteliale janë të mira në sipërfaqet metalike, si titani dhe lidhjet e arit, veçanërisht nëse sipërfaqja është e lëmuar.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës

Në një studim in vitro, të botuar në Journal of Prostodontics, autorët vlerësuan te derrat me përmasa të vogla, integrimin e indeve të buta me katër materiale të ndryshme transmukozale, si dhe rimodelimin e kockave peri-implantare.

U vendosën gjithsej 40 implante në pesë derra me një operacion në një fazë dhe dy nga secili prej materialeve mbështetëse të mëposhtme u përdorën në secilën kafshë:

titan (grup kontrolli);
polimetil metakrilat (PMMA);
zirkoni (Zi);
veshje qeramike (VC).

Pas një periudhe shërimi prej 3 muajsh, ekzemplarët u mblodhën dhe iu nënshtruan histologjisë së padekalcifikuar. Dimensionet e indeve të buta (sulkusi, epiteli bashkues dhe ngjitja e indit lidhor) u vlerësuan në secilin mbështetës dhe u mat distanca nga kufiri i implantit deri në kontaktin e parë të kockës me implantin (BIC).

Rezultatet

Gjerësia mesatare biologjike, e karakterizuar nga shuma e matjeve të epitelit ndërlidhës dhe indit lidhor, u gjet të ishte 3.8 (0.6) mm dhe nuk kishte dallim statistikisht domethënës midis katër grupeve (p = 0, 41).

Megjithatë, një epitel i gjatë kryqëzues (3,3-3,8 mm) dhe një ngjitje shumë e shkurtër e indit lidhor (0,1-0,2 mm) u vunë re me të gjitha abutmentet.

Rimodelimi i kockës peri-implantare ishte i ngjashëm në të katër grupet (p = 0.88).

Konkluzionet

Nga të dhënat e këtij studimi, të cilat duhet të konfirmohen edhe në studime të tjera të ngjashme in vitro dhe klinike, mund të konkludohet se katër biomaterialet transmukozale të testuara (titani, polimetilmetakrilat, zirkonia dhe qeramika) ofrojnë integrim peri-implantar të indeve të buta dhe rimodelimin e indeve, vështirë të krahasueshme me njëri-tjetrin, i përbërë nga një epitel i gjatë kryqëzues që shtrihet afër nivelit të kockës dhe një pjesë mjaft e shkurtër e indit lidhës.

Implikimet klinike

Ky studim ka disa kufizime të rëndësishme, duke përfshirë kryesisht vështirësinë e ekstrapolimit të të dhënave nga kafshët te njerëzit. Për më tepër, autorët nuk matën trashësinë e mukozës përpara vendosjes së implantit, kështu që rimodelimi i kockës i vërejtur në këtë studim mund të lidhet me trashësinë fillestare të mukozës.
Kjo është arsyeja pse nevojiten studime të mëtejshme, veçanërisht klinike, njerëzore për të hetuar ndikimin e materialeve të ndryshme në kointegrim në një kontekst klinik dhe për të konfirmuar, hedhur poshtë ose zgjeruar përfundimet aktuale.

Për më shumë informacion:

Dethier F, Bacevic M, Lecloux G, Seidel L, Rompen E, Lambert F. The effects of abutment materials on peri-implant soft tissue integration: a study in minipigs. J Prosthodont 2022 agosto;31:585-92.