A mundet një klasifikim i alveolës pas ekstraktimit të udhëzojë klinicistin për të vendosur se cila është qasja më e përshtatshme kirurgjikale?

Nga Arianna Bianchi

Me kalimin e kohës, janë propozuar klasifikime të ndryshme të alveolave pas ekstraktimit, secila prej të cilave ka konsideruar gjithmonë kohën e pozicionimit të implantit vetëm nga një këndvështrim thjesht kronologjik, ose praninë / mungesën e indeve të forta dhe të buta dhe sasinë e vëllimit të kockës.

Megjithatë, asnjë nga klasifikimet e mëparshme nuk ka marrë parasysh anatominë e alveolës pas-ekstraksionit dhe pozicionin e indeve të buta mbi të, vëllimin e kreshtit kockor dhe praninë e lezioneve periapikale ose faktorëve anatomikë të pafavorshëm.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës

Autorët e studimit, të botuar në International Journal of Periodontics & Restorative Dentistry, vendosën të propozojnë një klasifikim të ri të vendeve post-ekstraktimit, bazuar në vlerësimin anatomik të kreshtës së kockave dhe indeve gengivale, duke ofruar gjithashtu opsione adekuate terapeutike në varësi të rastit.

Në këtë klasifikim të ri, vendet post-ekstraktimit janë klasifikuar në katër kategori të ndryshme.

Informacioni i nevojshëm për çdo rast individual duhet padyshim të mblidhet përmes një analize të kujdesshme klinike dhe radiologjike, duke përdorur gjithashtu metoda të imazhit 3D (siç është CBCT).

Klasa I: vendi i ekstraktimit i paprekur me kushte të favorshme anatomike
Kjo klasë përfshin alveola me një pjesë të kockës kortikale bukale të paprekur ose të dëmtuar jo më shumë se 20%, së bashku me një nivel të shkëlqyer të indeve të buta dhe anatomisë lokale të kockave që lejon pozicionimin ideal të implantit dhe stabilitet adekuat primar. Në këto raste është e mundur të vendoset një implant menjëherë pas ekstraktimit (duke e shoqëruar edhe me një protezë të menjëhershme, nëse arrihet një stabilitet adekuat primar). Është gjithashtu e mundur të kryhet një ruajtje e kreshtës dhe më pas të vendoset një implant i shtyrë (pas 4-6 muajsh) ose të vendoset implanti herët (4-8 javë pas ekstraktimit), ndoshta duke shoqëruar një shtim të indeve të forta ose të buta.

Klasa II: vendi i ekstraktimit i paprekur me kushte anatomike pjesërisht të favorshme
Në këtë rast, vendi post-ekstraktimit do të ketë karakteristikat e mëposhtme: pjesa e kockës kortikale bukale e paprekur ose me dëmtim jo më shumë se 20%, një nivel i shkëlqyer i indeve të buta dhe vështirësi në arritjen e pozicionimit ideal të implantit dhe stabilitet primar të kënaqshëm, të lidhur në prani të defekteve të theksuara periodontale, në prani të lezioneve periapikale me përmasa të konsiderueshme ose në prani të strukturave anatomike (si sinusi maksilar ose kanali mandibular). Në këto raste është e mundur të kryhet një ruajtje e kreshtës dhe vendosja e një implanti të shtyrë (pas 4-6 muajsh) ose të pritet shërimi spontan dhe më pas të vendoset një implant 3 ose 4 muaj pas ekstaktimit, duke shoqëruar gjithashtu një shtim të indit kockor.

Klasa III: vendi i ekstraktimit i komprometuar pjesërisht me kushte të pafavorshme anatomike
Kjo klasë përfshin të gjitha ato vende që pas ekstraktimit paraqesin një resorbim të korteksit bukal (midis 20% dhe 50%), në lidhje me një nivel jo optimal të indeve të buta, inflamacion të indeve të buta ose një fenotip të hollë gengival dhe anatomia lokale e kockave që lejon vendosjen ideale tre-dimensionale të implantit dhe stabilitet të mirë primar. Për autorët, në këto raste është e mundur të kryhet një ruajtje e kreshtës, ndoshta në lidhje me një shtim të indeve të buta, duke vendosur kështu një implant pas 6 muajsh. Megjithatë, vendosja e hershme e implantit është gjithashtu e mundur (4-8 javë pas ekstraktimit) duke shoqëruar një rritje të indeve të forta ose të buta.

Klasa IV: vendi i ekstraktimit i komprometuar rëndë me kushte të pafavorshme anatomike Në këto raste alveolat do të paraqesin një kompromis të rëndë të indit kockor, me dëmtim më të madh se 50%. Përveç kësaj, indet e buta do të jenë gjithashtu të pranishme në nivele jo optimale, ose me inflamacion ose inde të holla të gengivave. Në këto situata, do të ketë gjithashtu vështirësi në arritjen e një pozicionimi ideal të implanteve dhe stabilitetin e duhur primar. Për zgjidhjen e rasteve të këtij lloji është e mundur të kryhet një ruajtje e kreshtës, së bashku me një zmadhim të indeve të buta, dhe më pas të vendosen implantet pas 6 muajsh. Një opsion tjetër do të ishte të prisni për shërim, të rritni indin kockor pas 4-8 javësh dhe më pas të vazhdoni me vendosjen e implantit pas 6 muajsh të tjerë. Në këto raste mund të pritet edhe shërimi i vendit dhe vendosja e një implanti pas 3 ose 4 muajsh, duke kryer në të njëjtën kohë edhe shtimin e kockave.

Konkluzione

Sipas autorëve të studimit, klasifikimi i vendeve pas nxjerrjes është një mjet vendimmarrës i dobishëm, i thjeshtë dhe didaktik për vlerësimin e anatomisë së alveolës.

Prandaj, ky klasifikim synon të ndihmojë mjekët të përcaktojnë një opsion trajtimi më të parashikueshëm në lidhje me kohën e vendosjes së implantit dhe qasjen më të mirë kirurgjikale.

Për më shumë informacion:

Cardaropoli D, Nevins M, Casentini P. A clinical classification system for the treatment of postextraction sites. Int J Periodontics Restorative Dent 2021;41(2):227-32.