Mbijetesa e implanteve pterigoide në atrofi të rëndë maksilare

Një studim italian, i botuar në “Journal of Prosthetic Dentistry”, studioi nivelet 1-vjeçare të mbijetesës dhe suksesit të implanteve dhe protezave pterigoide te pacientët me atrofi të rëndë të maksilarëve të poshtme, të cilët kërkonin në mënyrë të menjëhershme vendosjen e një proteze fikse të plotë

Nga Lara Figini

Kur implantologu ballafaqohet me vëllim të pamjaftueshëm të kockave për vendosjen e implanteve, ai i drejtohet teknikave të ndryshme të rigjenerimit të kockave ose futjes së implanteve zigomatike.

Mbijetesa e implanteve të futura në zonën e pasme maksilare varet nga karakteristikat biomekanike të kockave rreth implanteve pasi forcat okluzale të zhvilluara në rajonin molar gjatë përtypjes janë të larta. Këto forca gjithashtu mund të nxisin ndërlikime protetike, duke përfshirë thyerjen e protezës, thyerjen e vidës ose humbjen e kockave, veçanërisht kur sigurohen proteza të konservuara.

Zona pterigomaksilare nuk konsiderohet si një zonë e përshtatshme për vendosjen e implanteve. Kjo zonë shpesh shoqërohet me degjenerim të gjerë të kockave (cilësi e dobët e kockave) dhe një sasi të reduktuar të kockave kortikale.

Në vitin 1989, Tulasne përshkroi një metodë për futjen e implanteve pterigoide në kockën kortikale të formuar nga muri i pasmë i tuberozitetit maksilar, procesi horizontal i kockës palatine dhe procesi pterigoid i kockës sphenoid. Implantet pterigoide bën të mundur shfrytëzimin e kockave kortikale të dendura për futjen e implantit, duke shmangur nevojën për të kryer një ngritje të sinusit nofullor ose procedurat e shartimit, duke zvogëluar kohën e trajtimit dhe duke lejuar ngarkimin e menjëhershëm të implantit. Për më tepër, implantet pterigoide lejojnë që proteza të ketë zgjatime të mjaftueshme të pasme, duke eleminuar nevojën për konservat distale.

Disavantazhet e implanteve pterigoide përfshijnë:
• Vështirësi gjatë procedurës që kërkon një kurbë të caktuar të të mësuarit për implantologun;
• afërsi me strukturat jetësore anatomike;
• vështirësitë e aksesit për kirurgun dhe pacientin.

Për më tepër, është e vështirë të vlerësosh radiografikisht humbjen e kockave margjinale rreth këtyre implanteve.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës

Në një studim italian, botuar në "Journal of Protehetic Dentistry" në korrik 2021, autorët hetuan nivelet 1-vjeçare të mbijetesës dhe suksesit të implanteve dhe protezave pterigoide në pacientët me atrofi të rëndë të maksilarëve të poshtme të cilët kërkonin protezë të fiksuar menjëherë për hark të plotë.

Në studim u regjistruan 15 pjesëmarrës, plotësisht pa dhëmbë ose me dhëmbëzim të kufizuar në harkun maksilar dhe me atrofi të rëndë të maksilës së pasme. Të dhënat për mbijetesën e implantit u vlerësuan në kohën e lidhjes së shtyllës me anë të testimit të lëvizshmërisë për secilin implant.

Pas vendosjes së protezës, mbijetesa u vlerësua duke mbajtur kockën margjinale përmes radiografive panoramike dhe u regjistrua mungesa e dhimbjes ose simptomat e infeksionit.
Për të vlerësuar diferencën e moshës midis burrave dhe grave u përdor T-testi (a = 0,05). Korrelacionet midis variablave kategorikë (testi i saktë i Fisherit) u përdorën për të vlerësuar lidhjen e mundshme midis numrit të implanteve, moshës së pacientit dhe pranisë së sëmundjeve shoqëruese (a = 0,05).

Rezultate

Gjatë ndjekjes 1-vjeçare, stabiliteti i lartë i protezës dhe asnjë humbje e implanteve nuk u vu re për të gjithë pjesëmarrësit. Asnjë pacient nuk raportoi ndonjë dhimbje ose paraestezi.
Në radiografitë panoramike nuk u zbulua asnjë radiolucencë peri-implantare. Shkalla e mbijetesës dhe suksesit në periudhën pasuese ishte 100%.

Konkluzione

Nga të dhënat e këtij studimi, të cilat duhet të konfirmohen edhe në studime të tjera të ngjashme, mund të konkludohet se:

• implantet pterigoid ofrojnë një shkallë të lartë suksesi me pak ose aspak ndërlikime afatshkurtra;
• studimi aktual raportoi rezultate të besueshme dhe të dhëna të sakta mbi mbijetesën dhe suksesin e implanteve pterigoide;
• nevojiten studime të reja për mbijetesë të implanteve pterigoide me ndjekje më të gjatë se 1 vit

Implikimet klinike

Bazuar në rezultatin klinik afatshkurtër të këtij studimi, implantologët duhet të marrin në konsideratë futjen e implanteve pterigoide në pacientët me atrofi të rëndë maksilare dhe t'i konsiderojnë ato si një opsion i parashikueshëm i trajtimit.
Pajtueshmëria e pacientit para dhe pas operacionit është çelësi për mbijetesën e implantit. Të dhënat mund të hedhin bazat për menaxhim të përmirësuar të pacientëve me atrofi të rëndë të pasmë maksilare.

Për më shumë informacion:

• Tulasne JF. Implant treatment of missing posterior dentition. In: Albrektson T, Zarb G (Eds.). The Branemark osseointegrated implant. Chicago: Quintessence, 1989:103-15.
• Signorini L, Faustini F, Samarani R, Grandi T. Immediate fixed rehabilitation supported by pterygoid implants for participants with severe maxillary atrophy: 1-year postloading results from a prospective cohort study. J Prosthet Dent luglio 2021;126:67-75.