Implantet zigomatike dhe rehabilitimi i maksilareve atrofike

Nga Lara Figini

Në fushën e kirurgjisë dentare, janë propozuar teknika të ndryshme për të zgjidhur problemin e atrofisë së rëndë maksilare, të tilla si ngritja e sinusit maksilar, rindërtimi kirurgjikal maksilar me heqjen e kockave nga kreshta iliake, zgjerimi i pllakës kortikale, ngritja e sinusit me osteotome të ndryshme, llojet e grafteve të kockave, fraktura Le Fort I etj.

Disa nga këto mundësi trajtimi kërkojnë operacione të shumta invazive, shkallë të ndryshme suksesi dhe kosto të lartë.

Në vitin 1989, Branemark filloi të zhvillonte implante zigomatike (ZI) për të rehabilituar nofullat atrofike në pacientët me tumore dhe ata që i nënshtrohen maksilektomisë totale ose të pjesshme.
Aktualisht, implantet zigomatike ZI vazhdojnë akoma të përdoren për rehabilitimin dentar të nofullave të sipërme atrofike.

Karakteristikat e një implanti zigomatik janë si më poshtë;

Koka 45°, me diametër 4,5 mm në pjesën e saj më të gjerë dhe një gjatësi prej 30 deri 50 mm.
Implanti ndjek një rrugë futjeje nga procesi alveolar palatal, duke ndjekur kreshtën alveolare zigomatike deri në ankorimin e tij në trupin malarë.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës

Në një përmbledhje sistematike, botuar në "International Journal of Implant Dentistry" në shkurt 2021, autorët ilustruan rezultatet e trajtimit me implantet zigomatike në rehabilitimin e nofullës së sipërme atrofike.

Dy studiues kryen një kërkim bibliografik duke përdorur PubMed, si dhe një kërkim manual, sipas një strategjie të paracaktuar kërkimi, duke marrë parasysh gjuhën dhe periudhën e studimit, duke zgjedhur çdo lloj prove klinike dhe studimi që përfshinte futjen e implantit zigomatik për rehabilitimin e nofullave atrofike.

Shqyrtimet e literaturës dhe raportet e rasteve nuk u morën parasysh.

Rezultate

Në këtë analizë u përfshinë dyzet e dy artikuj të botuar midis marsit 2003 dhe prillit të vitit 2019. U vlerësuan 1247 pacientë në të cilët u vendosën 2919 implantime zigomatike. Pesëdhjetë e dy ZI u humbën gjatë periudhës së ndjekjes. Shkalla e mbijetesës së këtyre implanteve zigomatike u gjet të ishte 98.22%, me një ndjekje minimale prej 1 muaj dhe një maksimum prej 228 muajsh.

Lloje të ndryshme të kirurgjisë dhe teknika të ndryshme janë miratuar për të vendosur ZI; megjithatë, teknika intra sinusale rezultoi të ishte më e përdorura (23 studime). Sinusiti post-kirurgjikal ishte ndërlikimi më i zakonshëm i raportuar në studime (39 raste).

Konkluzione

Nga rezultatet e këtij rishikimi, të cilat duhet të konfirmohen nga punime të tjera të ngjashme, mund të konkludohet se implantet zigomatike zakonisht përdoren për rehabilitimin e pacientëve që kanë probleme të rënda atrofike në nofullën e sipërme dhe tregojnë nivele të larta mbijetese. Teknika kirurgjikale varet nga përvoja individuale e profesionistit dhe anatomia specifike.

Implikimet klinike

Përballë nofullave atrofike dhe pa dhëmbë, specialisti mund ta mbështesë rehabilitimin në implantet zigomatike, pasi ato përfaqësojnë një metodë të parashikueshme dhe të besueshme. Sidoqoftë, nevojiten studime të mëtejshme mbi resorbimin e kockave, rezultatet estetike dhe karakteristikat fiziologjike.

Për më shumë informacion:

Pereira Gracher AH, Boaventura de Moura M, da Silva Peres P, Thomé G, Marques Padovan LE, Carvalho Trojan L. Full arch rehabilitation in patients with atrophic upper jaws with zygomatic implants: a systematic review. Int J Implant Dent 2021 Feb 26;7(1):17.