Gjeometria e implanteve, në cilësinë e kockave dhe stabilitetin primar: një qasje e re diagnostike në shërbim të implantologut

Mungesa e mikro-lëvizjeve pas vendosjes së implantit është një nga kërkesat thelbësore për oseointegrimin. Stabiliteti primar ndikohet nga disa faktorë, të tillë si dendësia e kockave në vendin e vendosjes, lloji i përgatitjes së vendit dhe gjeometria e implantit...

Nga Danilo Alessio Di Stefano

Një protokoll racional i pozicionimit të implantit që lejon marrjen e rezultateve të parashikueshme dhe të riprodhueshme duhet t'i japë kirurgut mundësinë për të vendosur me saktësi llojin e përgatitjes së vendit dhe llojin e implantit në bazë të dendësisë së kockave specifike të vendit dhe stabilitetit primar të kërkuar nga protokolli i implantimit në bazë të ngarkesës së zgjedhur (e menjëhershme, e hershme ose e vonuar). Prandaj, një protokoll i tillë duhet të bazohet në parametra objektivë dhe sasiorë për të matur densitetin e kockave dhe qëndrueshmërinë primare.

Vlerësimi i dendësisë së kockave tradicionalisht është kryer në një mënyrë jo të besueshme bazuar në ndjesitë subjektive në kohën e përgatitjes së vendit të implantit. Kjo, për shkak të pamundësisë për të vepruar ndryshe, duke pasur parasysh që metodat e tjera para-operacionale - të tilla si tomografia tradicionale e kompjuterizuar (CT) dhe rreze koni (CBCT) - nuk janë të zbatueshme për shkak të dozës së tepruar të rrezatimit dhe kalibrimeve të ndryshme të makinerive CBCT.

Sidoqoftë, sot ekziston një metodë më sasiore dhe më objektive për kryerjen e kësaj matjeje e cila përdor një sondë të veçantë të aftë për të matur fërkimin gjatë zbritjes në vendin e implantit në një fazë të ndërmjetme gjatë përgatitjes së vendit. Kjo sondë është e lidhur me një mikromotor implantues i cili integron një sistem të menjëhershëm të matjes së sistemit rrotullues dhe algoritmet e duhura të llogaritjes (TMM2 / 3, IDI Evolution). Kjo masë e densitetit të kockave është vërtetuar nga studime të shumta si në modelet eksperimentale të kockave njerëzore ashtu edhe në mjedisin klinik.

Testet e ndryshme në modelet eksperimentale kanë treguar se si integrali mund të masë stabilitetin primar në mënyrë të besueshme dhe me ndjeshmëri më të madhe ndaj ndryshimeve në densitetin e kockave sesa parametrat statik siç janë çift rrotullimi i futjes dhe ISQ, të cilat në vend të kësaj matin stabilitetin primar vetëm në një moment të caktuar të procesit të futjes së implantit. Përveç faktit që provon të jetë një parametër i besueshëm që siguron informacion më domethënës klinikisht sesa parametrat statik, integrali përfaqëson një masë efektive të zonës së kontaktit kockë-implant (BIC), siç demonstrohet nga studimet e kryera në brinjët e gjedhit në një mjedis klinik.

Për të mundësuar matjen e densitetit së kockave dhe stabilitetit primar në mënyrë objektive, karakterizimi i përgjigjeve specifike të mikro- dhe makro-morfologjive të ndryshme të implantit është themelor (për shembull, sjellja e ndryshme në terma të ndryshëm të qëndrueshmërisë sëe implanteve konike dhe cilindrike) dhe, potencialisht, të secilit sistem të ndryshëm të implantit.
Në këtë drejtim, u krye një studim në brinjët e gjedhit me qëllimin që: 1) të vendoste marrëdhënien midis gjeometrisë së implantit, dendësisë së kockave dhe thellësisë integrale të momentit rrotullues; 2) të përcaktojë nëse integrali lejon, krahasuar me parametrat tradicionalë për matjen e stabilitetit primar siç është çift rrotullimi i futjes, për të marrë informacione të ndryshme në lidhje me vetë qëndrueshmërinë, në varësi të dendësisë së indit të kockave në të cilën është futur implanti dhe gjeometrisë së tij ( Di Stefano et al., 2019).

Në veçanti, mikromotorri u përdor fillimisht për të matur densitetin e kockave në vendet e pozicionimit duke përdorur sondën dhe më pas për të matur çiftin rrotullues të futjes (IT) dhe thellësinë integrale të çift rrotullimit gjatë futjes së implanteve me tre morfologji të ndryshme: cilindrike, cilindrike- konike e modifikuar dhe cilindrike (përkatësisht: Stone, TigerDue, Aries, IDI Evolution, Concorezzo, Itali). Kjo na lejoi të ndërtonim lakoret e dendësisë integrale dhe dendësisë së IT për secilin lloj të impiantit.

Rezultatet e studimit së pari tregojnë se marrëdhënia lineare midis stabilitetit primar dhe dendësisë kockore konfirmohet për të tre morfologjitë e implantit, pavarësisht nëse stabiliteti matet me integralin ose me çiftin rrotullues. Thënë kjo, të dy parametrat japin rezultate të ngjashme, por jo të mbivendosura: kur dendësia e kockave zvogëlohet, qëndrueshmëria kryesore e implanteve cilindrike-konike të matura përmes integralit është më e madhe se ajo e implanteve cilindrike; nga ana tjetër, implantet cilindrike garantojnë qëndrueshmëri më të madhe primare në vlera të densitetit më të lartë. Sidoqoftë, kjo sjellje nuk u vu re kur stabiliteti primar u mat përmes çiftit rrotullues të futjes, pasi që në këtë rast implantet cilindrike-konike ishin më të qëndrueshme se ato cilindrike në çdo dendësi.

Rezultatet e eksperimenteve të kryera në këtë studim nuk na lejojnë të parashikojmë nëse përgjigja e ndryshme e implanteve cilindrike-konike në krahasim me ato cilindrike në lidhje me matjen e stabilitetit të tyre primar përmes integralit duhet gjithashtu të pritet në kontekstin klinik. Në fakt, për t'iu përgjigjur kësaj pyetjeje, do të ishin të nevojshme studimet klinike me një model të përshtatshëm eksperimental. Në vend të kësaj, ata demonstrojnë, në përputhje me rezultatet e studimeve të tjera që lidhen me parametrin integral, se është një masë parësore e stabilitetit që siguron më shumë informacion për kirurgun sesa çift rrotullimi i futjes; në këtë studim kjo ndryshim theksohet gjithashtu në lidhje me makromorfologjinë e ndryshme të implantit.

Implikimet klinike
Në kontekstin e përcaktimit të protokolleve specifike klinike që kanë të bëjnë me ato kushte ku është e dëshirueshme të arrihet riprodhueshmëria më e madhe e rezultatit të veprimit kirurgjik si pasojë e një qasjeje objektive dhe racionale, rezultatet e këtij studimi janë veçanërisht të rëndësishme . Në fakt, kur implanti futet në kushte që gjenerojnë një çift rrotullues të lartë futjeje (siç është prania e një shtrese të trashë corticalis) shkalla e stabilizimit e dhënë nga pjesët e tjera të kockave rreth implantit mbetet e panjohur dhe mund të nënvlerësohet nga kirurgu çoi në zbatimin e protokolleve joadekuat të ngarkimit të menjëhershëm ose të hershëm, me rrezikun e dështimit të implantit. Në vend të kësaj, matja e stabilitetit primar përmes integralit - i cili mat shkëmbimet e energjisë midis kockave dhe implantit gjatë gjithë futjes së implantit - do të lejonte që kirurgu të ketë informacion më të plotë mbi stabilitetin e implantit dhe të planifikojë më mirë protokollin e ngarkimit, duke maksimizuar kështu shanset e implantit dhe suksesit protetik.

Në fund, studimi demonstron se si matja e stabilitetit primar përmes integralit lejon të zbulohen ndryshimet në stabilitet midis gjeometrive të ndryshme të implanteve që përndryshe do të humbnin, duke i dhënë kirurgut një mjet shtesë për të zgjedhur strategjinë më të mirë të rehabilitimit.
Prandaj duket gjithnjë e më e rëndësishme të karakterizohet përgjigjja e secilit implant për sa i përket stabilitetit primar, bazuar në karakteristikat e tij mikro- dhe makro-morfologjike, llojin e kockës ku do të pozicionohet dhe mënyrën e përgatitjes së vendit.

Sonda për matjen e densitetit të kockave ka formën e një koni të përmbysur, i cili lejon matjen e fërkimit të hasur gjatë zbritjes në tunelin e implantit vetëm nga spiralja e parë dhe matjen e dendësisë kockore në vende të ndryshme të brinjës së gjedhit.

Lakorja e thellësisë së çift rrotullimit siç tregohet nga mikromotorri TMM2 / 3: zona totale nën kurbë përbën integralin (I). Masat e tjera janë çift rrotullimi ose çift rrotullimi mesatar (Cm) i përdorur si vlerësim i dendësisë së kockave, çift rrotullimi kulm (Cp) i njohur gjithashtu si çift rrotullues maksimal ose çift rrotullues i futjes (IT), ndërsa thellësia e arritur gjatë futjes së implantit raportohet në të dhjetat e një milimetër (P) (Paraqitur në grafikun më lart).

Për më shumë informacion
Di Stefano DA, Arosio P, Perrotti V, Iezzi G, Scarano A, Piattelli A. Correlation between implant geometry, bone density, and the insertion torque/depth integral: a study on bovine ribs. Dent J (Basel) 2019;7(1):25.