Antibiotikët lokalë në trajtimin e perimplantitit

Efektet e aplikimit të tyre të kombinuara në trajtimin kirurgjikal

Nga Lara Figini

Perimplantiti është një gjendje infektive që prek indin përreth implantit dentar dhe paraqitet me shenja inflamacioni klinik dhe humbje irreversibël të kockës mbështetëse.

Biofilmi bakterial është një faktor risku përcaktues për zhvillimin e perimplantitit; prandaj, objektivi kryesor për trajtimin e këtij të fundit është ai i heqjes së baktereve patogjene që kolonizojnë sipërfaqen e implantit të kontaminuar. Trajtimi jokirurgjikal ka treguar një efikasitet të limituar klinik në zgjidhjen e perimplantitit; në të kundërt, trajtimi kirurgjikal me lembo të hapur prodhon një shërim më të mirë dhe lehtëson aksesin ideal për dekontaminimin e sipërfaqeve dhe konsiderohet pra si trajtimi i rekomanduar.

Studime të shumta kanë vlerësuar efektet e antibiotikëve lokalë përveç trajtimit jokirurgjikal dhe kanë evidentuar efekte pozitive mbi parametrat klinike në termat e reduktimeve të konsiderueshme të thellësisë së sondimit të xhepit (PPD) dhe të qelbit gjatë sondimit.

Në fakt pak studime kanë hetuar efektet e aplikimit të antibiotikëve lokalë të kombinuar me trajtimin kirurgjikal.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës
Në një studim të publikuar në Journal of Dental Research në mars 2019, autorët kanë hetuar efektet klinike, mikrobiale dhe radiografike të aplikimit të minociklinës lokale të kombinuar me trajtimin kirurgjikal të perimplantitit.

Janë rekrutuar 50 pacientë me perimplantit që i janë nënshtruar trajtimit kirurgjikal me aplikimin lokal në grupin e testit me minociklinë dhe në grupin e kontrollit me placebo.

Aplikimi i minociklinës është përsëritur pas 1, 3 dhe 6 muajsh nga trajtimi me lembo të hapur. Indeksi i pllakës, indeksi gingival (GI), thellësia e sondimit (PPD) dhe gjakrrjedhja/qelbi gjatë sondimit janë vlerësuar dhe regjistruar në kohët 0 dhe 1, 3 e 6 muaj.

Variacionet në nivelin e kockës mbështetëse (SBL) janë analizuar nëpërmjet tomografisë së kompjuterizuar në kohët 0 dhe 6 muaj. Analiza mikrobiale është kryer me reagimin zinxhir të polimerazës në kohë reale.

Rezultate
Të dy grupet kanë treguar përmirësime në masat klinike dhe radiografike pas trajtimit krurigjikal. Një diferencë e konsiderueshme është regjistruar në variacionet e PPD mesatare ndërmjet grupit të testit me minociklinë dhe grupit të kontrollit me placebo (2,68 ± 1,73 e 1,55 ± 1,86 mm, respektivisht, P=0,039).

Ndryshimet e GI mesatare dhe SBL ndryshojnë në mënyrë të konsiderueshme ndërmjet grupeve (ΔGI: 0,83 ± 0,60 e 0,40 ± 0,68; ΔSBL: 0,72 ± 0,56 e 0,31 ± 0,49 mm, respektivisht, P = 0,026 e 0,014). Normat e suksesit të trajtimit (të përcaktuara si PPD<5 mm, mungesa e gjakrrjedhjes/qelbit gjatë sondimit dhe humbja e mëtejshme e masës kockore) kanë rezultuar respektivisht 66,7% dhe 36,3% në grupin e testimit dhe në grupin e kontrollit.
Asnjë nga pacientët në grupin e testimit nuk ka evidentuar praninë e Porphyromonas gingivalis ose Tannerella forsythia për 6 muaj.

Konkluzione
Nga të dhënat e nxjerra nga ky studim, që në fakt duhet të konfirmohen me punime të tjera analoge, mund të dalim në përfundimin se në trajtimin e perimplantitit aplikimi lokal i përsëritur i minociklinës së kombinuar me trajtimin kirurgjikal ofron përfitime të konsiderueshme në termat e parametrave klinikë dhe mbushjes kockore në ekzaminimin radiografik, me një normë më të lartë suksesi për një kohë të shkurtër.

Implikime klinike
Aplikimi lokal i përsëritur i një antibiotiku lokal, si minociklina, në pjesët e perimplantitit ndihmon që të garantohet një shërim më i shpejtë ose një përmirësim më i madh i parametrave klinikë.

Për më tepër:
Cha JK, Lee JS, Kim CS. Surgical therapy of peri-implantitis with local minocycline: a 6-month randomized controlled clinical trial. J Dent Res 2019 Mar;98(3):288-95.

Përktheu: Valbona Spahia