Osteointegrimi i implanteve dentare te pacientët në trajtim me kimioterapeutikë

Nga Lara Figini

Progreset e fundit në implantologji kanë sjellë një rritje të numrit të pacientëve të trajtuar, me norma të mbijetesës së ndërhyrjeve më të mëdha se 95% në një popullsi të shëndetshme.

Gjithnjë e më shpesh gjendemi përballë ndërhyrjeve të implantologjisë tek individët e moshuar dhe te personat që kanë pasur trajtime kimioterapeutike për tumorin.

Kimioterapeutikët tradicionalë janë karakterizuar nga një mungesë e selektivitetit për qelizat tumorale, karakteristikë që mund të çojë në rezistencë ndaj barnave ose të shkaktojë toksicitet sistemik.

Së fundmi janë futur trajtime kimioterapeutike të cilësuar si më të mirët, që varen nga antitrupat monoklonalë (mAb), që lidhen me objektiva specifike mbi sipërfaqet e qelizave tumorale. Këto barna ndryshojnë nga trajtimet tradicionale sepse synojnë në mënyrë specifike qelizat kanceroze duke bllokuar rrugët onkogjenike dhe duke limituar angiogjenezën.

Këto kimioterapeutikë të rinj përveç se janë më specifikë garantojnë më pak efekte anësore; megjithatë, periudhat e trajtimit kërkojnë kohë më të gjata sesa ato tradicionale. Por a mundet që këto kimioterapeutikë të interferojnë mbi osteointegrimin e implanteve dentare?

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës
Në një studim in vivo te kafshët, të publikuar në British Journal of Oral and Maxillofacial Surgery në shkurt 2019, autorët kanë ekzaminuar efektin e kimioterapisë që synonte anti-angiogjenetikën për osteointegrimin e implanteve në titan.

Katërmbëdhjetë lepuj të bardhë nga Zelanda janë ndarë rastësisht në dy grupe me nga shtatë lepuj secili:
• Grupi C ose grupi i kontrollit në të cilin lepujt janë administruar në placebo;
• Grupi A ose grupi Avastin® në të cilin lepujt janë administruar me pesë doza bevacizumab në rrugë intraperitoneale (3 mg/kg/javë). Doza e parë është administruar dy ditë përpara se të futej implanti dhe katër të tjerat janë administruar çdo javë për 4 javët në vijim pas implantologjisë. Implantet e titanit janë futur në kondilusin femural distal të djathtë te secili lepur.
Osteointegrimi i implanteve është matur nëpërmjet tomografisë së kompjuterizuar (CT) dhe është kryer një vlerësim histomorfometrik.

Rezultate
Qoftë tomografia e kompjuterizuar qoftë analiza histomorfometrike kanë treguar një osteointegrim të vogël në grupin A Avastin® në krahasim me grupin e kontrollit.

Konkluzione
Nga të dhënat e nxjerra nga ky studim, që në fakt duhet të konfirmohen me punime të tjera analoge dhe në studime klinike te njeriu, mund të dalim në përfundimin se inhibimi farmakologjik i angiogjenezës nga ana e bevacizumab mund të influencojë negativisht osteointegrimin e implanteve të titanit te kafshët.

Implikime klinike
Stomatologu duhet të ketë parasysh se në rastet e implantologjisë te pacientët në trajtim ose që kanë pasur një terapi me kimioterapeutikë anti-angiogjenetikë specifikë të kohëve të fundit, osteointegrimi mund të influencohet negativisht specifikisht nga marrja e bevacizumab.

Për më tepër:
Al-Jandan B. Effect of antiangiogenic targeted chemotherapy on the osseointegration of titanium implants in rabbits. Br J Oral Maxillofac Surg 2019 Feb;57(2):157-63.

Përktheu: Valbona Spahia