Metodika dixhitale Vs metodikat tradicionale për inlays te premolarët

Nga Lara Figini

Jetëgjatësia e një restaurimi dentar ofron estetikë, rezistencë ndaj frakturës dhe përshtatje marginale afatgjatë dhe varet kryesisht nga:
• tipi i modalitetit të gjurmës;
• tipi i materialit të restaurimit;
• metodika e prodhimit të restaurimit.

Përballë dhëmbëve me karies të zgjeruar apo atyre që janë trajtuar në mënyrë endodontike, shpesh kërkohet realizimi i inlay që mund të vijë në materiale të ndryshme si: disilikati i litiumit, qeramika feldspathic, rezinë kompozitë dhe materiale me bazë kompozitash qeramike të inkorporuara në matrica rezinoze, që mund të punohen me frezë me sistemet CAD/CAM.

Restaurimet indirekte në rezinë kompozitë në mandibulë janë ideale për shkak të formës anatomike, përshtatje së vlefshme marginale, pikave të duhura të kontaktit dhe kontureve proksimale, përveç vetive të mira të konsumimit, duke ofruar restaurime të pranueshme me sakrificë minimale të indit të dhëmbit.

Rezultati klinik i premolarëve të restauruar nëpërmjet inlays mund të influencohet, përveç të tjerave nga moduli elastik i materialit të restaurimit dhe nga trashësia e cementit sepse është në gjendje të gdhendet në lidhjen restaurim-dentinë.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës
Në një studim in vitro, të publikuar në Journal of Prosthetic Dentistry në shkurt 2019 autorët kanë krahasuar normën e mbijetesës dhe ngarkesën maksimale të frakturës te premolarët e restauruar me inlays të fabrikuar me metoda të ndryshme.

Tridhjetë premolarë maksilarë janë seleksionuar dhe rikonstruktuar me inlay të fabrikuar me metoda të ndryshme (n=10):
• Grupi 1, në të cilin gjurma është marrë nëpërmjet skanimit dixhital LaCam me Lava C.O.S scanner (3M ESPE), i ndjekur nga frezimi i bllokut të rezinës kompozitë (Lava Ultimate; 3M ESPE);
• Grupi 2, në të cilin gjurma është marrë nëpërmjet skanimit dixhital CeCom me skaner Bluecam Cerec 3D (Dentsply Sirona) me frezim të bllokut Lava Ultimate në Cerec (Dentsply Sirona);
• Grupi 3, në të cilin gjurma është marrë me metodën jo dixhitale por tradicionale me polivinil siloksan dhe inlay është realizuar në qeramikë të presuar (disilikat litiumi) me teknikën me dyll dhe IPS e. max Press (Ivoclar Vivadent AG).

Të gjithë inlays janë cementuar me cement rezinoz me polimerizim të dyfishtë. Inlays i janë nënshtruar pra cikleve mekanike (2 Hz, 106 impulse mekanike, 80N) pas 24 orësh, pasi kampionët janë ruajtur në ujë të distiluar në 37°C për 11 muaj. Pra, testi i lodhjes është kryer duke përdorur një frekuencë 10 Hz dhe një ngarkesë 400 N në këndet e brendshme të majave.

Testi konsiderohej i përfunduar kur arrihej fraktura e kampionit ose kur këto arrinin 1,5 x 106 cikle. Kampionët që i mbijetonin provës së lodhjes i janë nënshtruar një testi frakture me një ngarkesë të vetme në një makineri prove universale dhe janë analizuar me stereoskop.

Përqindjet e mbijetesës janë vlerësuar duke përdorur metodën Kaplan-Meier dhe testin log-rank (Mantel-Cox). Të dhënat e frakturës së ngarkesës janë analizuar duke përdorur ANOVA me 1 mënyrë (a=0,05).

Rezultate
Asnjë diferencë e rëndësishme nuk është gjetur ndërmjet grupeve për normën e mbijetesës (P=.87) ose për në ngarkesën e frakturës (P=.78). Pjesa më e madhe e frakturave kanë rezultuar longitudinale dhe katastrofike.

Konkluzione
Nga të dhënat e nxjerra nga ky studim in vitro (që duhet të konfirmohen me punime të tjera analoge) mund të dalim në përfundimin se inlay në premolarët maksilarë të fabrikuar me metodika tradicionale ose dixhitale paraqesin rezistencë ndaj frakturave dhe normave të mbijetesës së mbivendosur.

Implikime klinike
Metodat e skanimeve intraorale për zbulimin e gjurmëve nuk influencojnë normën e mbijetesës së restaurimeve të prodhuara dhe as rezistencën ndaj frakturës, por reagojnë në mënyrë të ngjashme në metodën e gjurmës konvencionale.

Për më tepër:
Pivetta Rippe M, Monaco C, Missau T, Wandscher VF, Volpe L, Scotti R, Bottino MA, Valandro LF. Survival rate and load to failure of premolars restored with inlays: an evaluation of different inlay fabrication methods. J Prosthet Dent 2019 Feb;121(2):292-7.

Përktheu: Valbona Spahia