Futja e implanteve në sinusin e nofullës: komplikacionet dhe mbijetesa

Nga Lara Figini

Regjioni i nofullës së poshtme edentule shpesh paraqet kushte sfiduese për implantologjinë për shkak të lartësisë kockore të limituar pas pneumatizimit të sinusit të nofullës dhe riabsorbimit të kreshtës alveolare, faktorë këto që parandalojnë në shumë raste futjen e implanteve dentare.

Për të kompensuar mungesën e lartësisë kockore janë propozuar opsione të ndryshme trajtimi ndërmjet të cilëve pozicionimi i implanteve të shkurtra (sigurisht me teknika më konservative dhe minimalisht invazive), përdorimi i pjesëve kockore ose mbushësve, teknika e ngritjes së sinusit të nofullës me ose pa rigjenerim. Sinusi i nofullës është një kavitet para-nazal në formë piramide të sheshtë që vishet nga membrana Schneider.

Integriteti i membranës është me rëndësi thelbësore për kryerjen e procedurave të ngritjes së sinusit dhe për shmangien e komplikacioneve të mundshme. Megjithatë, perforimi i membranës mbetet një nga komplikacionet më të zakonshme dhe verifikohet në afërsisht 15,7% të rasteve.

Disa studime të literaturës kanë sugjeruar se këto perforime nuk kanë një incidencë të madhe negative mbi mbijetesën e implantit ose mbi shfaqjen e komplikacioneve të tjera.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës
Në një rishikim sistematik të publikuar në International Journal of Implant Dentistry në shkurt 2019 autorët kanë hetuar lidhjen e futjes së implanteve në sinusin e nofullës (pa teknika rigjenerative) mbi mbijetesën e implantit dhe mbi komplikacionet e mundshme që lidhen me të.

Është kryer një kërkim i literaturës elektronike dhe manuale botërore nga dy rishikues të pavarur nëpërmjet përdorimit të databazave të ndryshme ndërmjet të cilave Medline, Embase dhe Cochane Oral Health Group Trials Register, për artikujt e publikuar deri në janar 2018 lidhur me rezultatin e vendosjes së implanteve me perforim të dyshemesë së sinusit të nofullës pa procedurë rigjeneruese (ngritja e sinusit lateral ose teknika transalveolare) ose me materialin e transplantit.

Futja e implanteve mund të verifikohet gjatë përgatitjes së vendit të implantit ose gjatë pozicionimit të tij, me ose pa perforim të membranës së Schneider. Janë përfshirë në vlerësimin cilësor të rishikimit vetëm studime me të paktën 6 muaj follow-up.

Rezultate
Tetë studime kanë siguruar informacione mbi normën e mbijetesës, me një kampion botëror me 493 implante dhe me një normë mesatare të mbijetesës së ponderuar me 95,6% (IC 95%), pas 52,7 muaj follow-up. Niveli i penetrimit të implantit (≤ 4 mm ose >4 mm) nuk ka sjellë diferenca statistikisht të rëndësishme në normën e mbijetesës (p= 0,403).

Shtatë studime kanë siguruar informacione mbi normën e komplikacioneve klinike, me një normë mesatare prej 3,4% (IC 95%). Komplikacioni më i shpeshtë klinik ka rezultuar epitaksa, pa diferenca të rëndësishme në bazë të nivelit të penetrimit të sinusit të nofullës.

Pesë studime kanë siguruar informacione radiografike, për të cilat komplikacioni më i zakonshëm ka rezultuar trashja e membranës së Schneider.

Konkluzione
Nga të dhënat që dalin nga ky rishikim sistematik, që duhet të konfirmohen me rezultate të rishikimeve analoge, mund të nxjerrim përfundimin se norma e mbijetesës globale të implanteve me emergjencë në sinusin e nofullës është 95,6% pa diferenca statistikore në bazë të nivelit të penetrimit.

Komplikacionet klinike dhe radiologjike janë respektivisht me 3,4% dhe 14,8%. Komplikacioni klinik më i shpeshtë është epitaksa dhe ai radiologjik është trashja e membranës së Schneider, pa regjistruar një diferencë statistikisht të rëndësishme në bazë të nivelit të penetrimit të implantit në brendësi të sinusit.

Implikacione klinike
Limitimet janë të ndryshme në këtë rishikim. Së pari, ka një mungesë të një grupi kontrolli me implante të futura në kockë ose me teknika rigjeneruese. Së dyti, lidhet me llojet e studimeve të përfshira: shtatë retrospektivë dhe një studim perspektiv, po asnjë të randomizuar.

Së treti është regjistruar mungesa e një metode të besueshme për të vlerësuar se në sa milimetra janë futur në mënyrë efektive implantet në brendësi të sinusit të nofullës dhe për të verifikuar nëse ka pasur ose jo perforim të membranës së sinusit. Së katërti, analizat e komplikacioneve radiografike janë bërë në mënyrë jo homogjene: në tre studime me tomografi të kompjuterizuar dhe në dy studime me ortopantomografi dhe radiografi periapikale.

Për më tepër:
Ragucci GM, Elnayef B, Suárez-López del Amo F, Wang H-L, Hernández-Alfaro F, Gargallo-Albiol J. Influence of exposing dental implants into the sinus cavity on survival and complications rate: a systematic review. Int J Implant Dent 2019 Feb 5;5(1):6.

Përktheu: Valbona Spahia