Osteoporoza mund të kushtëzojë suksesin implantar?

Të dhënat e një studimi me follow-up pas 5 vitesh

Nga Lara Figini

Është vlerësuar se 1 grua në 2 dhe 1 burrë në 5 në moshë mbi 50 vjeç mund të zhvillojnë një frakturë për shkak të osteoporozës. Osteoporoza është përcaktuar si një sëmundje skeletike, e karakterizuar nga një densitet i ulët i indeve kockore.

Konsistenca dhe densiteti kockor rezultojnë nga një ekuilibër shumë i rregullt ndërmjet riabsorbimit kockor dhe formimit të kockës së re, të përcaktuar nga degradimi i matricës kockore, si pasojë e osteoklasteve dhe nga rikonstruktimi i tyre nga veprimi i osteoblasteve. Një ndryshim në këtë ekuilibër sjell një përkeqësim të mikroarkitekturës së kockës trabekulare, duke rritur brishtësinë kockore dhe porozitetin e kockës kortikale.

Osteoporoza sistemike mund të influencojë edhe sasinë dhe cilësinë e kockës në zonën maksilo-faciale, veçanërisht në regjionet edentule.

Në bazë të studimeve laboratorike preklinike te kafshët, është supozuar se pacientët me oseoporozë/osteopeni mund të jenë më në risk për të zhvilluar një osteointegrim të pamjaftueshëm dhe një reduktim të mbijetesës së implantologjisë për një kohë të gjatë.

Megjithatë, të dhënat e disponueshme aktualisht në literaturë mbeten të papërfunduara; përveç kësaj pjesa më e madhe e tyre janë afatshkurtër dhe nuk janë në gjendje të tregojnë një lidhje efektive ndërmjet osteoporozës dhe dështimit implantar.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës
Në një studim klinik multicentrik, të publikuar në Journal of Dental Research në janar 2019, është kërkuar që të jepen informacione afatgjata për shërbimet klinike të implanteve te pacientët e prekur nga osteoporoza primare sistemike e diagnostikuar/osteopenia. Në këtë studim janë marrë në konsideratë gra në post-menopauzë që kishin nevojë për implante.

Te këto individë janë kryer matje të densitetit mineral kockor në pjesën e legenit dhe në shtyllën kurrizore, duke përdorur dy skanime të absorptiometry me rreze X.

Në bazë të pikëve T, janë ndarë në 2 grupe:
• grupi O (grupi me osteoporozë) me një T-score ≤ -2;
• grupi C (grupi i kontrollit) me një T-score ≥ -1.

Implantet janë pozicionuar në dy faza dhe janë vendosur në 4 - 8 javë pas ndërhyrjes për inserimin e implantit. Gjashtë muaj pas vendosjes dhe në vijim çdo vit janë vlerësuar parametrat klinikë dhe radiografikë. Në total, janë lidhur në 48 pacientë (mosha mesatare: 67 vjeç) 148 implante: 63 janë inseruar në 20 pacientë (grupi O) dhe 85 në 28 pacientët (grupi C). Pas 5 vjetësh janë vlerësuar 117 implante (38 në grupin O dhe 79 në grupin C) në 37 pacientë.

Rezultate
Norma e mbijetesës kumulative rezulton 96,5%. Ndryshimet marginale kompleksive kockore, pas 5 vjetësh kanë rezultuar -0,09±0,78 mm (grupi O: -0,15±0,50 mm; grupi C: -0,06±0,89 mm) në nivelin e implantit dhe -0,09±0,54 (grupi O: -0,18±0,43 mm; grupi C: 0,06±0,58 mm) në nivel të përgjithshëm të kockës orale te pacientet (p>0,05).

Konkluzione
Nga të dhënat që dalin nga ky studim, por që duhet të konfirmohen me punime të tjera klinike analoge, mund të dalim në përfundimin se terapia implantare orale te pacientët osteoporotikë është një opsion i besueshëm terapeutik me norma të osteointegrimit, mbijetesës së implantit dhe ndryshimeve marginale në nivel kockor pas 5 vitesh në ngarkesën funksionale, të krahasueshme me ato që janë marrë te pacientët e shëndetshëm.

Implikime klinike
Përballë pacienteve të prekura nga osteoporoza në post-menopauzë stomatologu mund të kryejë qetësisht rehabilitimet implantare duke besuar në sukseset klinike në distancë 5 vjeçare të krahasueshme me ato të pacienteve të shëndetshme.

Për më tepër:
Temmerman A, Rasmusson L, Kübler A, Thor A, Merheb J, Quirynen M. A prospective, controlled, multicenter study to evaluate the clinical outcome of implant treatment in women with osteoporosis/osteopenia: 5-year results. J Dent Res 2019;98(1):84-90.

Përktheu: Valbona Spahia