Cilët janë faktorët e riskut për rehabilitimet fikse dhe të lëvizshme mbi implante te pacientët edentulë

Nga Lara Figini

Në gjendjen aktuale tashmë shumë pak pacientë edentulë zgjedhin të mbajnë proteza totale të lëvizshme; pjesa më e madhe preferon zgjidhje fikse ose të lëvizshme mbi implante që garantojnë një efikasitet mastikator dhe një tolerancë shumë më të madhe sesa proteza tradicionale e lëvizshme, përveçse kanë një impakt psikologjik plotësisht të ndryshëm te pacienti.

Por cilët janë faktorët e riskut për humbjen e implanteve pas ngarkesës mastikatore në nofullat edentule ku janë vënë proteza fikse ose proteza mbi implante?

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës
Në një studim klinik japonez të publikuar në Journal of Prosthodontic Research në korrik 2018 autorët kanë studiuar këto faktorë risku. Në mënyrë retrospektive janë analizuar 245 implante dentare të inseruar në 54 nofulla (në harkadat e maksilës dhe mandibulës) edentule të 46 pacientëve të trajtuar në spitalin universitar të Niigata.

Kurbat Kaplan-Meier janë analizuar për të vlerësuar normën e mbijetesës kumulative (SR) të implanteve dhe analiza e shumëfishtë e regresionit të Cox është përdorur për të identifikuar faktorët e parashikueshmërisë së humbjes së implantit.

Janë ekzaminuar faktorët e mëposhtëm të riskut për mossuksesin e implantit:
• mosha;
• seksi;
• koha e mbijetesës;
• gjatësia e implantit;
• vesi i duhanpirjes;
• pozicioni i implantit;
• densiteti kockor;
• harkada antagoniste;
• periudha e vendosjes;
• lloji i rehabilitimit (fiks apo i lëvizshëm).

Testi i Cochran-Mantel-Haenszel është përdorur për të ekzaminuar diferencën në kurbat e mbijetesës.

Rezultate
16 implante kanë dështuar gjatë periudhës së observimit (SR = 92,8%). Analiza e shumëfishtë e regresionit të Cox ka zbuluar se gjinia mashkullore [hazard ratio (HR) = 16,1; p = 0,007] dhe rehabilitimet e lëvizshme në nofulla (HR = 12,7; p <0,000) paraqesin faktorët e riskut për dështimin e implanteve.

Faktorët e tjerë të hetuar nuk kanë zbuluar ndonjë influencë të rëndësishme mbi dështimin e implantit. Mbijetesa tek implantet e meshkujve (SR = 86,9%) ka rezultuar në mënyrë të konsiderueshme inferiore ndaj asaj që është marrë për gjininë femërore (SR = 99,1%), ashtu sikundër mbijetesa e implanteve në rehabilitimet e lëvizshme në të dyja nofullat (SR = 76,4%) ka rezultuar inferiore në mënyrë të konsiderueshme në krahasim me rehabilitimet fikse maksilare (SR = 99,1%) dhe në rehabilitimet fikse mandibulare (SR = 97,8%).

Konkluzione
Nga të dhënat e nxjerra nga ky studim mund të dalim në përfundimin se implantet e vendosur me rehabilitime të lëvizshme te gjinia mashkullore duhet të konsiderohen faktorët e riskut për dështimin implantar ndërmjet pacientëve edentulë japonezë.

Implikimet klinike
Rezultatet e marra nga ky studim japonez duhet të konfirmohen me studime të tjera analoge dhe duhet të krahasohen edhe me të dhëna të nxjerra nga studimet e kryera në popullsitë kaukaziane, sepse prognoza mund të jetë e ndryshme ndërmjet këtyre të fundit dhe atyre aziatikë për shkak të diferencave anatomike dhe morfologjike ekzistente si pasojë e racës (gjatësia, vëllimi, cilësia dhe densiteti i kockave të nofullave dhe karakteristikat gingivale dhe të indeve të buta).

Për më tepër:
Makiko Takashima Yoshiaki Arai, Atsushi Kawamura, Katsumi Uoshima. Risk factors associated with post-loading implant loss of removable and fixed implant-supported prostheses in edentulous jaws. J Prosth Res 2018;62(3):365-9.

Përktheu: Valbona Spahia