Proteza implantare me vidhosje kundrejt asaj të cementuar

Një kërkim ka hetuar cila metodë rrit riskun

Nga Figini Lara, Gagliani Massimo

Fraktura implantare është një komplikim që duhet konsideruar i rrallë në implantologji. Faktorë të ndryshëm janë sugjeruar si shkaqe të mundshme etiologjike të frakturave implantare si projektimi i implantit, adaptimi pasiv i abatment dhe mbingarkesa biomekanike.

Klinikisht inflamacioni gingival, gjakrrjedhja gjatë sondimit dhe humbja kockore janë karakteristika të zakonshme dhe përfaqësojnë këmbana alarmi për frakturat implantare. Berglundh et al. në 2002 kanë rishikuar 159 artikuj që kishin të bënin me komplikimet e implanteve dentare gjatë një periudhe prej 5 vitesh dhe kanë raportuar se prevalenca e frakturës implantare është më e ulët se 1% (nga 0,08% në 0,74%).

Një studim grupi retrospektiv akoma dhe më i kohëve të fundit është publikuar në Journal of Oral and Maxillofacial Surgery, shtator 2017 dhe ka vlerësuar incidencën e frakturave implantare dhe ka identifikuar faktorët që lidhen me të. Në këtë studim janë regjistruar të dhënat demografike, pozicioni i implantit dhe karakteristikat e tij, lloji i lidhjes implant-abatment, lloji i protezës së vendosur. Rezultatet e zbuluara nga ky studim citohen në vazhdim.

E dhëna e parë me shumë interes që zbulohet nga kërkimi është si vijon: në 18700 implante të marra në konsideratë vetëm 37 - e barabartë me 0,002%, ose rreth 1 çdo 505 - janë frakturuar. Kjo e dhënë duhet të na bëjë të mendojmë për frakturën implantare si një problem i fshehur po jo shumë i shpeshtë; nga studimi nuk deduktohen implikimet te pacientët. Duke konsideruar se në brendësi të grupit pacientët e marrë në testim mund të jenë bartës të më shumë se një implanti secili, incidenca e problemit mund të jetë e barabartë me 1 pacient çdo rreth 200; jo një fakt indiferent. Incidenca e hasur ishte në rritje me kalimin e viteve duke qenë e barabartë me 0,38 për 1000 në vitin e parë dhe 1,46 për 1000 pas 5 vitesh.

Autorët kanë marrë kështu në testim se cilët ishin faktorët që përfshiheshin më shumë në incidentin e frakturës. Megjithëse jo të vërtetuar nga rëndësia statistikore, implantet teke në zonat posteriore (premolare dhe molare) janë ato që janë subjekt më i madh i frakturave: dyfishi i frakturave është hasur në mandibul në krahasim me maksilën. Në artikull më pas del në pah një e dhënë e diskutueshme, në pjesën e ekspozimit të të dhënave vërtetohet se 26 në 37 implante ishin karikuar me proteza të cementuara ndërsa vetëm 11 kishin proteza me vidhosje. Në pjesën e diskutimit afirmohet e kundërta, pra që protezat me vidhosje në implante mund të kenë një rol vendimtar në zhvillimin e frakturave implantare.

Gjithashtu dhe bashkimi i tyre me implante të llojit konik, është një tjetër faktor risku për fraktura. Në konkluzion, keqkuptimi mbi interpretimin e të dhënave ndikon në cilësinë e përgjithshme të punës që ka meritën që të vërë në dukje se sa mund të ndikojë te pacientët një problematikë si fraktura e implanteve të integruara në kockë që duket pothuajse e pamundur në mënyrë strikte logjike.

Në këtë këndvështrim, deklarata më duket çorientuese.

Zakonet parafunksionale janë njohur si faktorët kryesorë të riskut në frakturat implantare, në konfirmim të një studimi më të vjetër të Rangert et al. ku raportohej se 56% e pacientëve me fraktura implantare vuanin nga bruksizmi. Sipas këtij punimi, implantet konike dhe ato me proteza me vidhosje mund të frakturohen me frekuencë më të madhe dhe më parë për sa i përket kohës, pas vendosjes së protezës në implant.

Për më tepër:
• Berglundh T, Persson L, Klinge B. A systematic review of the incidence of biological and technical complications in implantdentistry reported in prospective longitudinal studies of at least 5 years. J Clin Periodontol 2002;29(3):197
• Rangert B, Krogh PH, Langer B, Van Roekel N. Bending overload and implant fracture: a retrospective clinical analysis. Int J Oral Maxillofac Implants 1995;10:326
• Tabrizi R, Behnia H, Taherian S, Hesami N. What are the incidence and factors associated with implant fracture? Journal of Oral and Maxillofacial Surgery 2017;75(9):1866-72

Përktheu: Erjola Taga